"Elezović u najboljem smislu vlada pretpostavkom figuralnog. Glave, ženska tela, akt, starice, majka i nedefinisana apstraktna bića figuralnih vizija nose najdublja značenja ljudskog – plemenitost, mir, tišinu tajne postojanja. Negde van tog prostora, Elezović sluti, otkriva, druge i drugačije svetove, istražuje ih, prevodi u predmetnost. Njegov svet
od nacrtanog stopala do nebeskih vizija, jeste viši svet – jer dolazi iz unutrašnjeg, iz bića, tamo gde kako kaže Džon Don „peva napredak besmrtne duše“, ili kako misli Semjuel Džonson – „Duša okončava trijumf tvoga lica.“ (Dejan Đorić)