Tradicionalno, učenje o bilo kojoj drugoj umetničkoj disciplini se oslanjalo na crtačku praksu. Dobre crtačke sposobnosti su dozvoljavale umetniku da shvati i predstavi svet oko sebe na neposredan način. Omogućava i samospoznaju – povučena linija je direktna veza između čula umetnika i predstavljenog na papiru – to je zapravo najkraći put od fizičkog ka semantičkom. Kao svojevrsni low-fi, na crtežu su prisutne greške, šum koji nije očigledan i opipljiv u drugim medijima. Brisanja ostaju vidljiva, a linije nedovršene. Upravo taj low fidelity momenat čini crtež neodoljivim.

Danas, kada postoji utisak da kompjuteri i vektorski crteži, digitalne kamere i softver koji obrađuje sliku postaju prepoznati kao novi standardi, postoji utisak da je crtež nestao i postao marginalni medijum. Međutim, upravo suprotno se desilo. Kada su ljudi, kojima fotografija nije zanimanje, počeli da obrađuju u fotošopu slike, entuzijazam za digitalne predstave je malo oslabio, dok je sposobnost crtanja ponovo postala dragocena veština.

Taj obnovljeni crtački entuzijazam je zapravo povezan sa internetom, jer su umetnici  postali pretrpani vizuelnim materijalom, a samim tim i inspiracijom. Crtanje menja sve, menja predložak, menja kontekst, menja umetnika i publiku.

Jer, crtež je najsubjektivniji medijum.   

Nataša Kokić