Još u ranom stvaralaštvu, koje je započeo u Beogradu a nastavio u Milanu, zauzeo je značajno mesto u domaćoj i svetskoj istoriji umetnosti. Njegova dela su vlasništvo značajnih muzejskih kolekcija, među kojima su Narodni muzej Srbije, Muzej savremene umetnosti Beograd, Muzej suvremene umjetnosti u Zagrebu i Centre Pompidou u Parizu, a deo su kolekcija i brojnih muzeja i galerija u Milanu, Veneciji, Beču, Njujorku, Amsterdamu...

* * *

 

 

bio je jedan od najznačajnijih srpskih i jugoslovenskih savremenih umetnika, prepoznatljiv po svom eksperimentalnom pristupu slikarstvu, konceptualnoj umetnosti i minimalističkim istraživanjima forme. Rođen je 10. decembra 1935. godine u Beogradu, gde je na Akademiji likovnih umetnosti diplomirao (1957) i magistrirao (1959) slikarstvo u klasi profesora Nedeljka Gvozdenovića.

 

Njegova rana dela, s kraja pedesetih godina, bila su u duhu enformela i gestualnog slikarstva, dok su radovi iz šezdesetih označili njegov prelazak ka minimalizmu i analitičkom slikarstvu, što mu je donelo veliki ugled i istorijski važno mesto na domaćoj likovnoj sceni. Godine 1964. izlagao je na izložbi „Documenta III“ u Kaselu i na Sedmom bijenalu u Sao Paulu, gde je dobio nagradu „Vanda Svevo“. Iste godine, za samostalnu izložbu u beogradskoj Galeriji Kolarčevog narodnog univerziteta, nagrađen je Oktobarskom nagradom grada Beograda. Dva puta je predstavljao Jugoslaviju na Bijenalu u Veneciji (1966. i 1976), a 1967. učestvovao je na Bijenalu u Tokiju. Kao Fulbrajtov stipendista, 1971. i 1972. boravio je u Americi. Godine 1974. seli se u Milano, gde nastavlja svoju umetničku karijeru i postaje međunarodno priznat umetnik.

 

Tokom boravka u Italiji Damnjan istražuje savremene umetničke medije (fotografiju, video, film, performans), postajući jedan od ključnih predstavnika konceptualne umetnosti s prostora Balkana. Godine 1979. u Umetničkom paviljonu u Tibingenu priređuje samostalnu izložbu, a tom prilikom objavljuje knjigu „Ništa suvišnog u ljudskom duhu“. Tokom osamdesetih reinterpretira tradicionalne slikarske teme, poput autoportreta, uvodeći disciplinu „telesnog slikarstva“, dok u kasnijim radovima razvija pristup potpunog ujednačenja slikane površine, koji italijanski kritičar Tomazo Trini naziva „Mrlje, praznina i punoća“.

 

Damnjanova dela odlikuju redukovana paleta, stroga kompozicija i promišljanje odnosa slike i prostora. Njegove serije „Jedna i tri slike“ i „Jedna linija“ istražuju granice percepcije umetničkog objekta i njegovog značenja. Njegov rad nalazi se u zbirkama najznačajnijih muzeja i galerija, uključujući Muzej savremene umetnosti u Beogradu, Muzej moderne umetnosti u Njujorku (MoMA) i mnoge druge.