Mihailo M. Petković je rođen 1958. godine u Beogradu. Diplomirao na Fakultetu likovnih umetnosti (FLU) u Beogradu 1984, na odseku za slikarstvo u klasi profesora Živojina Turinskog. Magistrirao na istom fakultetu 1986. Član ULUS-a od 1985. Izlagao na brojnim samostalnim i grupnim izložbama - Prolećni Salon, Jesenji Salon, Oktobarski Salon i na izložbama u selekciji likovnih kritičara i muzejskih kustosa, u zemlji i inostranstvu (Nemačka, Holandija, Francuska). Radovi mu se nalaze u Narodnom muzeju, Muzeju savremene umetnosti u Beogradu, muzejima u Srbiji i brojnim privatnim kolekcijama. Živi i radi u Beogradu.
Samostalne izložbe
2006.....Ljubljana, Galerija Lek - slike
2005.....Novi Sad, Galerija Pro arte - slike
2004.....Beograd, Galerija Pero - slike
2004.....Ohrid, Galerija Narodnog muzeja - slike
2003.....Beograd, Galerija Grafički kolektiv - radovi na papiru
2000.....Beograd, Salon muzeja savremene umetnosti - slike
1996.....Pariz, Kulturni informativni centar Jugoslavije - slike
1995.....Beograd, Galerija Zvono - slike i crteži
1994.....Beograd, Galerija ULUS - slik
1992.....Beograd, Galerija Grafički kolektiv - crteži-kolaži
1991.....Beograd, Galerija Andrićev venac - slike
1990.....Beograd, Galerija Vizuelne komunikacije - slike-kolaži
1989.....Beograd, Galerija KNU - slike
1986.....Beograd, Galerija FLU - magistarska izložba- slike
Nagrade
1997.....Otkupna nagrada na grupnoj izložbi Nezavisni umetnički
sindikat, Ministarstvo kulture Srbije, Beograd
1984-85.....Otkupna nagrada na grupnoj izložbi Perspektive XI-XII,
Ministarstvo kulture Srbije, Beograd
1984.....Nagrada Petar Lubarda, FLU, Beograd
MIHAILO M. PETKOVIĆ
Slikar snažne vizuelne percepcije
Enformel se u našoj umetnosti pojavio pri samom kraju šeste decenije. Njegov upliv bio je buran, neočekivan. Bio je hvaljen, još više osporavan. Pratile su ga neslućene polemike, žestoki napadi i odbrana.
Sudeći po reakciji ljubitelja umetničkog dela, jednog krila likovnih kritičara, pa i samih slikara, činilo se da neće dugo potrajati, niti ostaviti vidnijeg traga u našem slikarstvu. Očekivalo se da će, poput mnogih drugih pravaca, koji su bez kritičkog stava pristizali iz evropskih kulturnih centara, ubrzo nestati i postati deo zaborava.
Uprkos svemu, enformel je na više načina obeležio likovnu stvarnost. Malo ko je slutio da će se u dovoljnoj meri ustaliti, postati nezaobilazna pojava, da će zaživeti kao uporište za nastanak novih poetika, važnih za tok domaćeg slikarstva.
To najbolje potvrđuje primer jednog dela srednje generacije srpskih stvaralaca, čija inspiracija upravo počiva na izazovima koje pruža ovaj vid slikarstva. Odnos Mihaila Petkovića prema ovom pokretu je kreativne prirode. Njegov doprinos je u tom pogledu značajan. Uspeo je da izgradi slikarstvo osobene vizuelne projekcije.
Petković predano istrajava na vokaciji koju je gajio, odnegovao i istodobno uzdigao na nivo zaokruženog, posve definisanog likovnog koda. On je od samih početaka zagledan u dublji smisao materijalnog tkiva slike, u bojene supstance i nedohvatne
mogućnosti, koje proističu iz njihovih odnosa. Prostor njegovog delovanja je složen i sadržajan.
Iz dela je iščezlo podsećanje na oblik vidljive stvarnosti. Nema naznaka koje bi uputile na bilo kakvu realnu zasnovanost, niti neposrednu asocijaciju, koju nudi poznato okruženje.
On je okrenut sebi, svom duboko skrivenom unutrašnjem svetu.
U njegovoj slici, oblik je razbijen i rastočen na skup različitih znakovnih konstanti, među sobom povezanih u zbir jedinstvene fenomenološke predstave. Forma je, takođe, podređena tim zahtevima, potrebi likovne nužnosti.
Ipak, verizam njegove slike je, u drugom smislu, očit. Iskazan je kroz kontekst materijalne datosti, smeštenog u strukturi naslaga pigmenata.
Zamah, te snažan gest, koji Petković ispoljava, počiva na slobodnom, spontanom, delimično kontrolisanom
postupku. On izranja iz bojenih supstanci, koje deluju kao eksplozija.
Kolorističke komponente se kao bljesak razlazu, stvarajući mogući smer kretanja. Vertikalna nizanja se na pojedinim mestima presecaju, kako bi se uspostavilo odgovrajuće ritmičko kretanje masa.
Pigmenti se nagomilavaju, mešaju, cure po površini ili se samostalno razlazu po slikanoj ravni. Nekad su sastavni deo naglašenih, reljefno istaknutih aplikacija, čime je potencirana naturalistička dimenzija slike.
U ovim delima nema dubine prostora, nema iluzije niti naznaka koje bi uputile na klasičnu provinijenciju. Manjim delom slike protiče svetlost, kojafokusira pojedina polja. Njeni prodori su iznenadni, skoro šokantni. Izviru iz unutrašnjeg, supstancijalnog fizisa ili dopiru odnekud sa strane, a njihovo polazište nije uvek jasno niti logično,
još manje realno.
U Petkovićevom tvorenju ima neposrednog doživljaja, koji podseća na sled podsvesnog, automatskog beleženja misli. Odlikuje se smislom za gest, za čvrste, a osetljivo uspostavljene sklopove, projektovane kroz prizmu kultivisanih ekspresivnih, smišljeno sročenih celina.
Mihailo Petković je uspostavio autentično i uverljivo kazivanje, primereno njegovom poimanju slikarskih vrednosti, koje lepotom forme, opstaju u tokovima najboljih primera domaće tradicije.
Zdravko Vučinić
objavljeno16.10.2009.