Radoš Antonijević, Naša elegija (Orao pao), 2019.

 Svakog petka tokom trajanja izložbe: vođenja, razgovori sa umetnikom, gostovanje predavača.

Izložbu Dekoltei i brojanice čini više skulptorskih kompozicija koje međusobno nisu (nužno) povezane jedinstvenim narativom. Skulptorski tretman, svojstven Radošu Antonijeviću, povezuje sve kompozicije u jednu izložbenu celinu stvarajući tako mrežu metafora, ideja i mogućih zapleta.

Kružni tok izložbenog koncepta ima više ključnih tačaka. Vodi od kompozicije koja metaforično govori o procesu oblikovanja istorijskog pamćenja i promenljivosti identiteta na kolektivnom i individualnom nivou, preko skulpture kao neke vrste ritualnog objekta u kome se umetnik razračunava sa istorijom (nedavno) prošlog vremena, ali na neki način pokazuje i razumevanje i empatiju prema njemu, do defukcionalizovanih nađenih objekata, skulptorskom postavkom uvedenih u stanje prividne/stvarne tenzije, na koji način ih umetnik dovodi u kontekstualnu vezu sa savremenim srpskim društvom i sa krizom u kojoj se ono nalazi. Na kraju - uz skulpturalni predmet definisan sopstvenom funkcijom, koji ne možemo smestiti ni među nameštaj niti u
arhitekturu, a bavi se jednom od važnih paradigmi društva spektakla, koje manipuliše pojedincima namećući im lažne vrednosti i trivijalne heroje - tu je i skulpturalna predstava koja je, kako iz racionalnih tako i iz sentimentalnih razloga, iskaz ili izraz potrebe za optimističnom slikom sveta.

Naziv izložbe Dekoltei i brojanice sugeriše mnogo toga, a preplitanje materijalnog i duhovnog (profanog i sakralnog) sadržaja u Antonijevićevim najnovijim radovima zahteva smelo istezanje pojmova i značenja, što otvara prostor da se stvari, pojave i događaji vide/dožive/misle u svoj svojoj jednostavnosti, surovosti, ali i lepoti i istini.