Narodnom vajaru, Milisavu Stojanoviću, vajanje u drvetu je duboko ušlo u sve damare tela i svaki kutak duše. Kroz ovu vrstu skulptorstva, umetnik se, praktično, dotiče svega onoga što jeste, i onoga što nije, rukovodeći se, pritom, u najvećoj meri, bićima stvarima i događajima iz neposrednog okruženja u kojem živi i stvara.

Naime, uz nepresušni izvor mašte, samopregornim radom i decenijskim iskustvom, ovaj narodni vajar od drveta može sačiniti gotovo sve što se može zamisliti. A Milisav to i čini, koristeći, kao medij u kojem stvara, potpuno prirodni materijal. Moglo bi se reći da ovaj vajar, kao predan stvaralac, od stabla odnosno njegovog debla, kreće ka umetničkom iskazu, ka umetnosti. Jer, drvo je materijal u pravom smislu te reči. NJegova simbolička uloga dostiže značenje univerzalne materije (materia prima), a u Grčkoj, na primer, hile, reč koja ima isti smisao kao i pramaterija, doslovno označava drvo.
Opšti simbolizam drveta ukazuje na to da ono krije nadljudsku mudrost i znanje. Takođe, kao simbol života, na svim nivoima, od elementarnog do mističkog, drvo se izjednačava sa majkom, sa izvorom i praiskonskom vodom.
U hrišćanskim predanjima, drvo, uglavnom, simbolizuje život duha. Otuda u Bibliji i napomena o drvetu života, odnosno večnog života, i o drvetu spoznaje dobra i zla. Drvo se upoređuje sa stubom koji drži hram ili kuću, ali i sa kičmenim stubom tela. usled svoje senke, drvo je zaštita. Stablo drveta je ženski simbol, stablo je proizišlo iz majke zemlje, ono menja oblik i daje plodove. I, ne samo da  drvo menja oblik, ono, pored toga, ima i moć da i drugima izmeni oblik. I, na kraju, pošto mu korenje ponire u tlo, a grane se dižu u nebo, drvo se, uopšte, smatra za simbol veza koje se uspostavljaju između neba i zemlje
.
Sve je ovo, svesno ili nesvesno, morao imati u primisli narodni vajar, Milisav Stojanović, kada se prihvatio vajanja u ovako složenoj materiji. Morao je o tome razmišljati od samog stvaralačkog početka, kada drvo treba oljuštiti, osloboditi kore, a zatim otesati i pripremiti za kreaciju, pa sve do konačnog kreativnog čina, do finalnog proizvoda, do patinirane skulpture. Vajarsko dleto i čekić ostavljaju prepoznatljive tragove u materiji, fantazmagorične duboreze, a smisao skulpture, uz prijemčiv izgled, mora odražavati dubinu simboličkog smisla drveta od kojeg, radom narodnog vajara, nastaje umetničko delo.
Samo tako, duboko pozicionirana u samom biću autora, ova umetnost mogla je, posredstvom ovako uzvišenog medija, pričati o životu seljaka, seoskih frulaša, i tradicionalnih guslara, portretisati žene sa decom ili domaćim životinjama u naručju, beležiti događaje iz slovenske mitologije i govoriti o velikanima iz srpske istorije.
Predmeti interesovanja narodnog vajara su i snuždene, zabrađene starice, Bogomajke sklopljenih ruku na grudima i krstovima, umesto minđuša, na ušnim školjkama, sveštena lica sa krstom, simbolom Hrišćana, majke-seljanke sa dvoje dece u rukama, iznenađene i zatečene mlade žene sa izbuljenim očima, pa, čak, i kompleksne vajarske kompozicije, čitava porodična stabla, rodovnici
.
Svima njima karakterističan je precizno, gotovo filigranski dočaran oblik lica i očiju, čiji izraz ukazuje na zatečenost, iznenađenje i isposništvo, možda i preneraženost i strah, ali i  odlučnost u dostojanstvenom trpljenju teškoća koje ljudsko biće mogu snaći.
Treba li, uopšte, podsećati, kolika je odgovornost, upravo zbog drveta, kao uzvišenog vajarskog materijala, pratila Milisavljev skulptorski rad. Jer, poznato je da nije isti ni mehanički, a ni misaoni, postupak stvaranja odnosno vajanja u kamenu ili terakoti i bronzi, i kreiranju vajarskog dela u drvetu. Ove materije (kamen,bronza,aluminijum, mermer….) smatraju se teškim i hladnim materijalima. Zato se, radom u njima, uglavnom „hvata“ pokret i opštost figure.
Drvo, s druge strane, ima svoju toplinu, mekoću i putenost, te je, zahvaljujući ovim i drugim osobinama, ono, kao simbol pramaterije i života i duha, nezamenljivo u izražavanju dubinskih emocija oblika i prenošenju doživljaja u delo, idealno za rad na detaljima i  epizodnim stvarima, na čemu stvaralac posebno insistira, a otvara se, čak, i mogućnost da se, u drvetu, crta i razvija najsloženija crtačka mreža, što narodni vajar, takođe, čini.
Da li je Milisav Stojanović, narodni vajar, uspešno poneo teret odgovornosti o kojoj je reč ? Odgovor je, dakako, potvrdan. I ne samo da ga je uspešno poneo, već ga krupnim koracima  i dalje nosi, ka mestu rezervisanom za zaslužne narodne vajare.