Monumentalna, hiperrealistička platna Dragana Marića su privilegovani, frontalni, pogledi. Akteri poziraju ispred kamera i ogledala, njihovi pseudo selfiji uhvaćeni su na kraju unutar klasične slike i to u trenutku samozadovoljstva usled uspostavljanja željene projekcije sopstva. Posmatrač ne gleda samo pubertetske predstave seksualne moći iza kojih su uzdrmani sistemi vrednosti i iskliznuća u dekadenciju devedesetih godina/dizelaša i sponzoruša neraskidivo vezanih za hiperrealizam već repetativnu likovnu semantiku koja pored povlačenja paralela sa devedesetim, destabilizuje auratičnost, originalnost, autentičnost, jedinstvenost umetničkog dela. Marić se destrukcijom načela neponovljivog drsko poigrava već viđenim. Zato je to 1.ogled o posmatranju.