Crnomarković  je svoje simbole našao u srednjovekovnoj srpskoj crkvenoj arhitekturi, jednu vrstu umetničkih ostvarenja, materijalnih i dodirljivih. Ovde poezija postaje misao. Svaki formalizam u njegovom slikarstvu nestaje izbegavanjem one filozofije za koju mislimo da nastaje delovanjem, odnosno konstrukcijom. Crnomarković se koristi isimbolima koji se nalaze u arhitektonskoj dekoraciji moravske škole. On izražava svoja osećanja u neprestanom odnosu sa arhitektonskom formom, odnosno njenom strukturom.

Crnomarković je, izjednačavajući svoje umetničko „ja“ sa objektima koji sadrže umetničke vrednosti, stvorio spoj osećanja sa estetikom objekta. Autor nas vodi jednom uosećavanju u objekat, čime arhitektonski stil moravske škole neminovno pojačava transcendentalno shvatanje sveta.

Vladimir Crnomarković svojim shvatanjem forme, njenom višeznačnošću, pojačava snagu značenja svoje umetničke vizije.

Vojislav Dević, istoričar umetnosti