Toponim „Ušće“ , zajedno sa prostorom koji označava, imao je u novijoj istoriji Beograda različita značenja. Moglo bi se reći da akumulacija tih značenja raste od sredine dvadesetog veka, kada i u arhitektonskom i urbanističkom smislu prostor na levoj obali Save postaje formativni element grada (do tada je bio nezaobilazni deo slike grada – pogleda sa Kalemegdana, ali ne infrastrukturni činilac). Ušće se tako vezivalo za domen kule Centralnog komiteta SKJ, marginalno za Muzej savremene umetnosti i restoran „Ušće“, potom za prostor dovoljno veliki da primi masu ljudi, i konačno, u poslednjem preobražaju, označava trgovački centar.
Pored svih ovih akumulacija, koje su ostavile svoj arhitektonsko-urbanistički trag, čini se da danas rečenica „Naći ćemo se kod Ušća“ ima veoma jednoznačno određenje. Teško da će se iko „naći“ u Muzeju, restoranu, kod Spomenika Večne vatre, ili, konačno, na mestu gde se Sava uliva u Dunav. Susret će se, naravno, odigrati u trgovačkom (shopping) centru Ušće.
Po klasifikaciji francuskog antropologa Marka Ožea objekti poput trgovačkog centra „Ušće“ pripadaju onim objektima koje on naziva ne-mesta, to jest onim prostorima koji nisu dovoljno upečatljivi da bi ih nazvali mestima. Takvi objekti su autoputevi, hoteli, aerodromi, supermarketi, dakle oni prostori koji su „svuda isti“, koje ne pamtimo ni po čemu naročitom i koje doživljavamo kao „generičke“ forme, forme koje se stalno ponavljaju.
Ako je ne-mesto, što po svojoj strukturi svakako jeste, kako je onda trgovački centar „Ušće“ postao „novi centar grada“? Da li je odgovor u lokaciji koja je sačuvala prethodni potencijal mesta? Ako je tako, kako onda arhitektonski i urbanistički artikulisati ovaj spoj, dakle spoj lokacije bremenite značenjima i ne-mesta, prostora ispražnjenog od značenja? Da li takav spoj doprinosi kvalitetu ili ugrožava vrednost urbane strukture Beograda? Da li je taj spoj, ako je i moguć, konačno i održiv? Kakva je budućnost „Ušća“? (dr Milan Popadić)
PC UŠĆE_arhitekta Branislav Redžić, studio ARCVS.jpg
O ovoj temi Milan Popadić će razgovarati sa arhitektom Branislavom Redžićem, predstavnikom autorskog tima koji je 2003. godine osvojio prvu nagradu na međunarodnom konkursu za poslovni centar „Ušće“.
Branislav Redžić (1960), diplomirao na Arhitektonskom fakultetu 1995. godine. 1990. sa arh. Draganom Ivanovićem osniva Studio „ARCVS” u kome i danas deluje. Autor je većeg broja
zapaženih realizovanih objekata kojima su u najvećem broju prethodile nagrade na nagradena konkursima.
Dr Milan Popadić je naučni saradnik Filozofskog fakulteta Univerziteta u Beogradu. Dobitnik je nagrade „Lazar Trifunović“ za kritičko pisanje o savremenoj vizuelnoj kulturi za 2013 godinu.
Napomena: Predavanje je vrednovano sa 5 bodova za prijavljene učesnike, odnosno 10 bodova za predavače koji su članovi Komore i uvršćeno u Program obuke kontinuiranog (permanentnog) profesionalnog usavršavanja članova Inženjerske komore Srbije iz oblasti Nacionalnog programa za 2015.godinu.
Suorganizator: Inženjerska komora Srbije
Prijatelj serijala: New Cycle