Ovaj rad u nastajanju umetnici realizuju u svakom mestu koje posete u različitim medijima, među kojima je fotografija najzastupljenija. On, po njihovim rečima, „doslovno replicira romantičarsku topografiju posmatrača neposredno konfrontiranog sa uzvišenim i zadivljujućim prizorima jednog postindustrijskog predela i primer je jedne nove socijalne i mentalne ekologije“. Iskustvo postajati-deo-prirode ili biti-deo-prirode preuzeto je iz tradicije romantičarskog pejsažnog slikarstva, a ovde su u pitanju slike/fotografije pejsaža ispunjenih usamljenim figurama, beznačajnih u odnosu na prirodu koja ih okružuje. Učesnici ovih simboličnih predstava su uglavnom sami umetnici (koji, držeći se za ruke, formiraju svoj intiman prostor) i novostvorena priroda. Postavljajući sebe ispred velikih civilizacijskih prestonica Kaira i Beča, ili između peščanih dina ili napuštenih rudnika, umetnici predstavljaju prirodu/pejsaž u rascepu između uticaja kulturnog delovanja i idealnog „nedirnutog“ stanja prirode. Sama pozicija današnjeg čoveka, istovremenog kao aktera i posmatrača sveta u kome živi, nameće potrebu za osmišljavanjem logike kojom bi on sam mogao da poveže i sebi objasni ova dva stanovišta.