Izložba predstavlja zapise umetnika na belim površinama papira, stvarajući  jednu vrstu "likovnog dela-pisanja", materijalizovanog u vezivnom tkivu površine što se neprekidno modifikuje, modulira u jednakim vremenskim intervalima iz trenutka u trenutak, iz dana u dan, iz godine u godinu.  Na taj način se na stranici susreću korpus pisanja i korpus umetnosti.
Dela su nefiguralna, ali ne i apstraktna, predstavljaju stratifikacije prostorno-vremenskih sekvenci  bez početka i kraja, živeći kao instalacije, prenose neodgonetljivu transkripciju, stranice negiranog dnevnika...