Pretraga
Posetioci zainteresovani za ovaj portfolio posetili su još:
Ilija Šoškić
Stojan Aralica
Paja Jovanović
Milan Konjović
Petar Lubarda
Uroš Predić
Miodrag Popović Mića
Marko Murat
Aleksandar Cvetković
Moša Pijade
Slike tišine Vesne Marković
Autor: Sreto Bošnjak
Slike tišine Vesne Marković
Vesna Marković pripada onoj slikarskoj generaciji koja je u našu umetnost ušla neposredno posle osamdesete, u deceniji koja je već preplavljena idajama postmoderne.Obilje ponuda novih jezičkih modela i drugaciji odnos prema tradiciji i smisaonoj osnovi umetničkog dela za nju nije presudno, ne barem u onom smislu koji jednu autorsku poetiku menja radikalno i definitivno. Ona je od samih svojih početaka bila privrženik osnovnih ideja i principa postmoderne, prema kojima je umetničko delo izazov stvarnosti sveta, a ne njegova kopija, što podrazumeva stvaranje autonomnog likovnog dela, kao jedinstva bića i jezika umetnosti.
Od čega živi slika Vesne Marković, od kakvih jezičkih struktura, ideja i prostora?
Reč je o slici koja uopštava forme, koja sažima prostore i obasjava ih nadstvarnom svetlošću i tajnom, o slici koja je začeta u prostoru vida da bi se konačno otkrila prostoru duha; to je slika koja neće da bude iluzija stvari već istina iluzije bića. Jedna od njenih pastelnih slika nosi naziv „Kuća od svetlosti“: pored simboličke ona ukazuje i na onu drugu smisaonu dimenziju – u toj svetlosti koja prožima stvari i prostora radjaju se ritmovi sila koje otkrivaju (ili stvaraju)neke nove oblike koje oko samo prepoznaje i bez pomoći egzaktnog iskustva smešta u dubinu doživljaja.
U uvodnom tekstu za katalog izložbe slika Vesne Marković priredjene 1989., Stojan Ćelić, znameniti slikar i pedagog, umeo je da vidi i oseti tu posebnost. „Reč je o pokušaju da se prva realnost zameni drugom, da se ono sto deluje u primarnom obliku, u formi koja osvaja platno, učini manje važnim u korist tog nedokučivog unutrašnjeg zbivanja, u korist znakovnih sistema pomoću kojih Vesna Marković pokušava da nas uvede u svet svojih snova, u svet svojih sećanja, u svet svojih likovnih i literarnih predilekcija“.
Formalno jezički (pa i tematski) radi se o asocijativnom konceptu, o znakovima prepoznavanja samo začetnih linija nekog mogućeg sveta, bez čvršćih odredjenja oblika i njegovih medjusobnih odnosa. Slikom dominira kompozicija sračunata na postepeno otvaranje prostora koji se razvija u više svetlosnih planova. Zato je stvarnost ove slike nevidljivi sadržaj kreativnog bića (podsvest, nostalgija za nekim prastanjima iskustva, poetska oslobodjenost likovnog jezika) , deo procesa kojim se slika približava više sama sebi nego svetu i autoru.
Treba, medjutim, priznati da su ovo samo približne odrednice stvarne likovne strukture slike ili crteža Vesne Marković. Njena slikarska svest (bez čvrsto definisanih programskih načela)odnosi se prema slici kao prema polju intimnih, subjektivnih i značenjski zagonetnih sadržaja. Slika je tokom vremena sazrevala, postala likovno čistija, emotivno i značenjski punija. Kao ravnoteža lazurnoj fizionomiji slike, iskazanoj bez naglašenog kolorita i rešene u fino složenim planovima, crteži su slobodniji, dinamičniji, pikturalniji, kolažnom tehnikom dramatizovani.
U krajnjem ishodu – i slika i crtež su više aluzija na stvarnost nego iluzija stvarnosti, više poetska vizija i intuicija nego izraz vidjenog i spoznatog.
Datum objavljivanja: