Pretraga
Posetioci zainteresovani za ovaj portfolio posetili su još:
Bratislav Ljubišić
Saša Janjić
Ljuba Popović
Risto Stijović
Živko Stojsavljević
Milan Marinković Cile
Antonije Kovačević
Milanko Mandić
Miodrag B. Protić
Vlaho Bukovac
SVA TVOJA LICA
Video filmovi Tatjane Milutinović Vondraček zabeležili su najpre treperavu igru površine vode i gracioznu mimiku lica. Dve udaljene predstave, jedna, nestalnog sveta prirode – vode, druga, neponovoljivog civilizacijskog koda – ljudskog lica, jezik video umetnosti tretira iz iskustva jedinstvene skulptorske organizacije površine i igre formalnih elemenata. Nekoliko paralelnih projekcija ovih zapisa na zidovima galerije kreiraće u nastavku novi plasticitet igre svetla i senke koji oživljava imaginarne dijaloge vode i ljudskog lica.
Sa prvim kadrovima video rada Sva tvoja lica pratimo odmotavanje predstave vode primarno definisane iz fona kontinuiranog zvuka vodenih kretnji i šuma talasa. Kroz istoriju umetnosti predstava površine vode ukazivala bi na jedan od čestih predmeta meditacije i inkarnirala romantičarska razmišljanja o nestabilnosti stvari ovog sveta. Voda se u radu umetnice, međutim, pojavljuje i kao metafora za rudimentarnu skulptorsku materiju i neutralni subjekat za sebe. Ona je taj žitki, viskozni gradivni element koji uspešno učestvuju u sporom, neumoljivom oblikovanju najoporijih materijala, podatni, delikatni i jednovremeno moćni oblikovni agens celokupne zemaljske materije. U ovom specifičnom video narativu, njena koagulišuća ili rastvarajuća igra sa zemljom odvija se u alternaciji sa izrastajućim i ponirućim konfiguracijama različitih fizioniomija ljudskog lica iz zemaljskog tla.
Voda je opipljivi gradivni element, pulsirajući element života, ali i virtuelni konstituent glasa u nastanku. Muzički intervali Delibove sopranske arije Duet cveća (Lakme), koji prate prve tonske intervale prirodnog toka, predstavljaju sofisticirane modulacije glasa vode i njegove apstraktne onomatopeje isprepletene sa ovim pulsirajućim buđenjem lica, objavom reči i živim prisustvom. Poetska inicijacija vode nagoveštena epifanijom lica u radu Vondračekove, praćena je svojevrsnom etičkom inicijacijom lica kroz pitanje posmatračevog prepoznavanja i prihvatanja permanentne otvorenosti prema Drugom. Pitanje blisko filozofskim razmatranjima Emanuela Levinasa koja u objavi lica (drugog), posmatračevom suočavanju licem u lice i živoj reči, vidi zasnivanje etike i osnov principa privilegovanog nenasilja: „nenasilje koje ne povređuje moju slobodu, naprotiv, poziva je na odgovornost i zasniva je“.
Kao antitezu ovoj beskrajnoj objavi i prihvatu lica, Vondračekava ponovo pretpostavlja metaforu vode, ali ovog puta kao vektor rušilačkog kaprica i inercije, prirodu lišenu nekog pokretačkog ili etičkog principa čiji bi čovek bio centar ili mikrokosmos. Onu prirodu koja „pred sobom stihijski ruši sve, postojano spira i ogoljuje lica svojih žrtava...“, ili onu koja „...pomućuje i rasipa dragocene tečnosti: krv, mleko, žuč, mokraću, spermu, gnoj, pljuvačku... suze.“ Onomatopeje vode oživljene su sada isprekidanim intervalima tonskih zapisa iz televizijskih dnevnika koji objavljuju kratka saopštenja o terorističkim napadima, đavoljim radionicama, zakopanim živim ljudima ili govore o smrti i razaranju. Voditeljski glasovi u pozadini – inkarnacija nevidljivih lica bezazlenih čavrljajućih tv glava [Talking Heads], su svojevrsni tonski agens zla i razaranja, koji se smenjuje sa meditativnim i sublimnim partiturama Delibove opere. Identični predlošci slika, nepromenjene predstave lica u stalnom rastu, previranju i prethodno skladnom sazvučju [sa vodom] se, pod živom sugestijom ove druge, nevidljive ekranske kakofonije, pred nama pretvaraju u slike anorganske metastaze vode i njenog poniranja u tlo, materijalno apsorbovane senke ljudskih utvara i imaginarne forenzičke tlocrte.
Kao prilikom hladnokrvne egzekucije, umetnica poštuje prirodu materijala i njena tehničko-tehnološka svojstva, igrajući se ovde metaforama vode kao tog biranog, dvoznačnog i opasnog materijala koji upisuje i opisuje teme života i smrti. Vondračekova je njen pažljivi posmatrač i egzekutor, stvaralac koji se ne prepušta njenim ćudima, ali ignoriše ili ne odgovara na izazov njene rušilačke inercije. Sva tvoja lica otkrivaju dilemu i nemoć koji leže u osnovi svakog graditeljskog ili skulptorskog opusa (etičkog odnosa ?), kada, kao u alhemičarskim procesima, nastojimo da rudimentarne materije pokušamo da transponujemo u beskrajne i sublimne umetničke forme. Dinamika i etika svakog kreativnog čina, u krajnjoj liniji, svoje izazove i pronalaze u meri otpora prema svojstvima odabranog materijala i pokušaju da se on transcendira; u ovom konkretnom slučaju neprobojne materije istorijskog vremena transcendirane igrom vode sa ljudskim licem.