Pretraga
Posetioci zainteresovani za ovaj portfolio posetili su još:
Bratislav Ljubišić
Saša Janjić
Ljuba Popović
Risto Stijović
Živko Stojsavljević
Antonije Kovačević
Milan Marinković Cile
Milanko Mandić
Miodrag B. Protić
Vladimir Markoski
Heroji Ivone Pleskonje
Za termin Nova slika vezujemo inauguraciju figurativnih i narativnih principa jednog posebnog reda u temama srpske umetnosti poslednje četvrtine 20. veka do danas. Pojam Nove slike iz današnje perspektive moguće je razumeti kao različite oblike uprizoravanja i komunikacije umetnikovog subjektivnog sveta koji otpočinje sa postmodernom estetikom. Po pravilu ekscentričan, decentrirani i hedonistički nastrojeni svet, lišen interesovanja za velike istorijske teme modernizma i emancipaciju univerzalnog subjekta, postavljen je u samo središte umetnikovog rada 80-tih i inaugurisan kao njegov ekskluzivni kredo.Predstavnici Nove predstave 90-tih godina razvijaju govore koji počivaju na ovom iskustvu prethodne generacije umetnika, postmodernu estetiku profilišu u daljoj subjektivizaciji umetničke predstave i kod jednog njenog dela beleži tip predstave koju je kritika tog vremena nazivala monumentalnim intimizmom. U osnovi radilo bi se o postupku zasnovanom na transponovanju krajnje ličnih, gotovo intimističkih motiva i narativa, u monumentalne i reprezentativne vizuelne celine. Kod monumentalizacije portretske i autoportretske koncepcije - bilo da se radi o slikarstvu, fotografiji, skulpturi, umetničkom objektu ili performansu - vidljivo prisustvo hipertrofije ljudskog lika i umetnikovog Ja, ne govori, međutim, više samo u prilog jednog egocentričnog i hedonistički nastrojenog subjekta, zamišljenog u vrsti vanvremenog ambijentalizovanog prostora umetničke igre. Ljudska figura ili samo telo umetnika postaju središte svojevrsne vivisekcije socijalnog ambijenta i memento geneze njegovih urbanih identiteta. Česta multiplikacija autorovog lika predstavlja pokušaj oštro kontrastirane «ambijentalizacije» krhkih egzistencija i introspektivnih zapisa svakodnevice, u odnosu na što čini linearni hiperaktivni rad istorijskog vremena i njegova rušilačka inercija.
Ono što već u prvom trenutku privlači našu pažnju u radovima Ivone Pleskonje, je da su gotovo sve predstave svojevrsni recidivi urbanih narativa ispričani kroz monumentalistički razrađivanu koncepciju portreta. Autorka preuzima ikoničku strukturu dvodimenzionalnog plana slika iz sveta popularne kulture, preciznije plakatsku i kompoziciju kadra u stripu, svedenu, sa širokim planovima i dominantnim prisustvom lika u prvom planu, imaginarnim akterom koji poziva na akciju ili uspostavlja bezuslovnu pozornost posmatrača.
U ciklusu pod nazivom Heroji prvi plan definisan je najčešće dopojasnim portretom «kadriranim» u radikalnoj frontalnosti i intoniranoj hijeratici stava, koji se oštro odvaja od pozadine naznačene kroz svedenu bojenu amblematiku zamišljenog prostornog ambijenta portretisanog lika. Lica koja defiluju pred našim pogledom su individue iz autorkinog najbližeg okruženja, ona sama ili odabrane ličnosti «drugog», uzori alternativnog urbanog univerzuma i svojevrsna alter-ega umetnika (Frida Kalo, Brus Li, Spajdermen...). Za samu autorku oni predstavljaju «vanserijske borce...sa borbenim osobinama vrhunske veštine, regeneracije, izdržljivosti, snage i hrabrosti». Slikana ravan organizuje se u nastavku kao prostor ikone u kome se prisustvom svetačkog lika ili heroja novoarbitrirane realnosti samog umetnika, istovremeno meditira i zvanična (svetačka) pred-istorija i individualni herojski akt, evocira (ovozemaljska) biografija i objavljuje prospekcija jedne supra-ljudske realnosti.
Ova upadljiva sličnost i istovremeno razlika sa porukom koju prati meditativni postupak građenja slike svetaca (heroja), odnosno ispisivanje prisustva svesti o sebi tokom samog stvaralačkog akta (umetnika), najupadljivija je u seriji (auto)portreta Heroji i radovima poput Ja nisam tipična (Vijetnamka), Spasi me, Ispravi se (Brus Li), Autoportret (Lep dan danas), Kiseonik (Pod gas maskom). Centralni lik novostvorene «priče» pomalja se iz prvog plana slike i komunikaciju transcendira s one strane istorijskog vremena u kome su i prošlost i budućnost jednako virtuelne kategorije.Hod individue kroz kazamate društvenih mitova, kulturnih kodova i ličnih sećanja, sugerisan je kroz pseudo-mitsku alegoriju tradicionalnog hodočasničkog napredovanja. Amazonke i Kraj planete zemlje su poput zaustavljenih sekvenci jednom življenog sna ili virtuelnih prostora odvojenih od korupcije i tiranije dehumanizovanog društva.
Jelena Krivokapić