Pretraga
Posetioci zainteresovani za ovaj portfolio posetili su još:
Tijana Stojiljković
Marka Tomić Đurić
Lidija Merenik
Kosta Bogdanović
Đorđe Kadijević
Dragana Garić
Marina Nakićenović
Vlaho Bukovac
Milan Marinković Cile
Ljiljana Drezga
Sadržajne apstrakcije Snežane Grozdanović
Težnja da se geometrijsko i ekspresivno u apstraktnom slikarstvu odvoje kao dva suprotna izraza, može se pratiti od same pojave apstraktnog umetničkog jezika u modernoj umetnosti. Sa jedne strane, ekspresivna linija apstraktne umetnosti potencirala je divlje, traumatsko, egzistencijalističko iskustvo umetnika i samog umetničkog čina, dok je sa druge strane geometrijska linija istrajavala na univerzalnosti i stamenosti stabilnog, smirenog principa harmonije i racionalnosti. Ovaj polaritet između dva različita pristupa apstraktnoj slici uslovio je postojanje neisrpnog polja koje bi se moglo iskoristiti za eksperimente sa kombinovanjem ovih, naizgled toliko drugačijih, principa.
U sudaru racionalnosti i imaginacije, promišljenog i ishitrenog, ograničavanja i slobode, Snežana Grozdanović stvara svoje apstraktne slike, oscilirajući na granici na kojoj geometrija prelazi u izražajnost, a ekspresija biva umirena svođenjem na elementarne forme. Njeno slikarstvo jeste polje na kojem se susreće geometrijski precizan oblik sa gusto tkanim prepletom poteza, ili se uniformno obojena i plošna površina dodiruje sa pastuoznim reljefima boje ili čak frotažnim partijama. Međutim, pitanje o opstanku suprotnosti na jednom mestu nije samo likovne prirode, već se tiče i sadržaja ovih apstraktnih slika, sadržaja u kojem se naziru neka iskonska, ontološka pitanja, o mogućnosti opstanka u međuprostoru koji se nalazi između dve krajnosti: čovek između duha i materije, moral između dobra i zla, mišljenje između apstraktnih pojmova i opipljive realnosti, savremenost između istorije i budućnosti. Slike Snežane Grozdanović nisu rečite, niti očigledne; one su asocijativne tek toliko da navedu na traženje sadržaja, izvora, poruke.
Vezu sa tradicijom Snežana Grozdanović ostvaruje na vrlo karakterističan način: u jednom trenutku svog rada ona kao polazište uzima ornamentalni detalj vizantijskog srednjevekovnog živopisa iz crkve sopoćanskog manastira. U likovnosti dekorativnih detalja, izdvojenih iz celine kojoj pripadaju i izbavljenih iz razine skrajnutog ornamenta, prepoznaje se način likovnog mišljenja sličan modernističkom: geometrijske, plošne celine i apstraktne forme mogu se jednako naći i u rečniku modernističke slike, dok nekada čiste boje, koje nagrižene zubom vremena otkrivaju strukturu zida, mogu podsećati na enformel ili na frotaž. U ovu, naizgled slučajnu sličnost, može se smestiti i teza o genius loci koja se sreće kod pojedinih umetnika na ovom prostoru. U slikarstvu, može se govoriti o vizuelnom jeziku apstrakcije koji nije nastao zahvaljujući umoru klasicizma, već neprekinuto traje na jednom mestu koje klasicizam nikada nije ni doživelo, da bi se taj vizuelni rečnik u nekom trenutku ravnopravno uvrstio u opšte umetničke tokove i tako povratio legitimitet kojim se nadomešta viševekovni izostanak aktuelnosti.
Spona sa slikarskom tradicijom koja je vezana za prostor i njegov specifičan prirodni, mentalni, istorijski i duhovni kontinuum, u slikarstvu Snežane Grozdanović predstavlja jedno od sredstava savremenosti njenog likovnog izraza, čime ona otvara još jedno polje na kojem opstaju suprotnosti. Tradicija i savremenost egzistiraju paralelno na njenim slikama, u gotovo kolažnim slojevima koji sadržaj često ostavljaju nevidljivim prikrivajući ga formom, ostavljajući ga nekada samo nagoveštenim, u mirnoj asocijativnosti koja poziva na traženje i prepoznavanje.
Ivana Benović