Pretraga
Posetioci zainteresovani za ovaj portfolio posetili su još:
Slavko Timotijević
Zora Petrović
Boža Ilić
Milan Milovanović
Kosta Hakman
Dado Đurić
Konstantin Danil
Mersad Berber
Milan Tucović
Aleksandar Cvetković
Zmijski Zid
Jedan Zmijski zid je po svojoj strukturi i kompoziciji više linearno narativan, postupan, analogan. Drugi je fragmentaran, skokovit, bliskiji digitalnom jezičkom kôdu. No, oba su žestoka u ekspresiji, dramatici, naboju, oba poseduju tenziju i napon karakterstičan za materiju pred samo pucanje i eksploziju.
Ključni elemenat ovih zidova je, naravno, zmija – mnogoznačni simbol: prvobitnog ljudskog, biblijskog greha, ali i simbol koji u sebi objedinjuje aspekte htonskog i zemaljskog, vode i vatre, negativno i pozitivno načelo, ali i principe muškog i ženskog određujući polnu dvoznačnost.
Bitnu potpornu ulogu u konstrukciji Zmijskog zida svakako ima i zid – barijera prema nepoznatom, ograničenje, prepreka, linija razdvajanja, ali i snažan nosilac civilizacijskih poruka – od Zida plača, preko Kineskog zida, do Berlinskog zida, pa do mnogih bezimenih zidova.
Ostvareni u poetskom ključu «Stvaranja sveta» (gde je implicirana kako priča o grehu, tako i priča o zmiji), sa podrazumevajućom aromom dramatike i patosa, ovi frizovi odjekuju tutnjavom i grmljavinom božjeg gneva koji je usledio počinjenju prvog ljudskog greha i koji je razorio čedan i idiličan edenski svet. Tvoreći vlastite monumentalne kompozicije Simonida Rajčević bira i oslanja se na elemente iz opštecivilizacijskog fundusa, pre svega one naglašene telesnosti i Erosa, koji podržavaju njenu misao - od antičke skulpture, preko mikelanđelovskog, elgrekovskog, rembrantovskog, rubensovskog, do heringovsko-baskijatskog slikarskog kôda, uz primese Goje i literature Borisa Vijana, pa sve do reminiscencija i citata iz Emanuele, Poslednjeg tanga u Parizu, Carstva čula, francuskih erotskih filmova. I sve to sa značajnim uplivima grafita, stripa, filmskih postupaka, rock'n'rolla... Crno, belo i crveno, nekad više crtački, nekad više slikarski, u dramatičnom vihoru Erosa i Tanatosa.
Simptomatična tačka jednog od ova dva Zmijska zida, onog kompaktnijeg narativnog toka, svakako jeste mesto gde je ostvaren rez/prelaz iz boje u crno-belo (tim višeznačnim rezom je, između ostalog, označen i prelaz sa likovnih na filmske citate). Negde na granici ta dva sveta, u bojenom polju, kao dominantna figura prepoznaje se figura jednog od Laokonovih sinova sa poznate El Grekove slike Laokon. Laokon i sinovi ili Laokonova grupa, često interpretiran predložak u skulpturi i slikarstvu od antike do današnjih dana, otelotvorenje je mita o trojanskom svešteniku Laokonu. Na njega i njegove sinove Apolon je poslao dve zmije koje će ih posle dramatične borbe zauvek odvesti u mrak htonskog sveta. No, malo je poznato da Laokon na sebe i na svoje potomstvo Apolonov gnev nije navukao isključivo svojim učešćem u Grčko-trojanskom ratu, već i time što je mnogo ranije prekršio sveštenički zakon time što se oženio i imao sinove, i što se usudio da obljubi svoju ženu u svetilištu pred Apolonovim kipom.
Nemački arheolog i istoričar umetnosti, Johan Joakim Vinkelman, govoreći o antičkoj Laokonovoj grupi, u 18. veku, ukazuje na paradoks utiska zadivljujuće lepote dok se zapravo posmatra scena umiranja i posrnuća. I upravo takvim suspensom Erosa i Tanatosa Simonida Rajčević objedinjuje sve aktere ova dva friza u jednu veliku Laokonovu porodicu povezanu u zmijsko klupko.
Danijela Purešević