Umetnik

J. M.

Prati umetnika

Pretraga

Sarajevski Salon

Zajednička izložba članova Udruženja likovnih umjetnika Kantona Sarajevo, pod nazivom, "Sarajevski Salon", otvara se u četvrtak, 29. decembra 2011. u 19. sati, a traje do 14. januara 2012. godine. Gradska galerija Collegium Artisticum, Sarajevo.



SARAJEVSKI SALON PO DRUGI PUT - VEFIK HADŽISMAJLOVIĆ





Danas, nakon gotovo pola vijeka, ili tačnije nakon 43 godine, opet se na sarajevskoj likovnoj sceni oglasio izložbeni događaj pod starim nazivom – SARAJEVSKI SALON. Od 1968. do 1974. godine u sarajevskim izložbenim prostorima, a bili su to Umjetnički paviljon i dvorana Radničkog univerziteta Đuro Đaković, priređeno je sedam ovih likovnih prezentacija, koje su u razvoju moderne umjetnosti Bosne i Hercegovine značile vrijeme otvaranja niza pitanja od izuzetnog značaja za dalji razvoj likovne misli na našim prostorima. Na tim salonima, posebno onim koji su priređivani krajem sedme decenije prošloga vijeka, došlo je do značajnih generacijskih grupisanja i razdvajanja, pojave novih likovnih poetika, selekcije kvaliteta, uključivanja u rad članova žirija iz drugih razvijenijih likovnih centara, dodjele nagrada najuspješnijim autorima i sl. Danas, ako želimo da pravimo kritički osvrt na decenije naše likovne umjetnosti druge polovine minulog vijeka, sarajevski SALONI eksponiraju se kao nezaobilazna razmeđa poetikâ realističkog i soc-realističkog umjetničkog iskaza sa – na drugoj strani – modernim shvatanjima koja su na naše prostore dolazila sa evropskog zapada, dokazujući time opredjeljenje većeg broja bosanskohercegovačkih umjetnika da svojim radovima ulaze u krug umjetničkih dešavanja na širem jugoslovenskom likovnom prostoru. U svome tekstu “SARAJEVSKI SALON – Izložba nagrađenih djela“ istoričarka umjetnosti Meliha Husedžinović pisala je da je PRVI SARAJEVSKI SALON trebalo da sarajevsku sredinu “oslobodi perifernog sindroma, i da u vlastitoj sredini u kojoj su staleške izložbe, pravljene u interesu mira i tišine, sa još uvijek pomalo građanskim, pomalo službenim poimanjem umjetnosti, te svojim šarenilom i odsutnošću čvršćeg kriterija, više ličile na, danas, drugorazredne provincijske izložbe“. Tako se, prateći sa današnjeg stanovišta dešavanja SARAJEVSKIH SALONA, od I do VII, od 1968. do 1974. godine, razvijala sarajevska likovna scena, u sve većoj mjeri prihvatajući duhovnu atmosferu nove umjetnosti, koja je svoje ideje iskazivala u raznim oblastima stvaralaštva, od literature, teatra, muzike, filma, pa i u umjetnosti savremene likovne forme.


Ali, SARAJEVSKI SALONI, ipak, i pored toga što su u sredinu kao što je bilo Sarajevo unosili mnoštvo novih ideja i novih stvaralačkih opredjeljenja nisu bili do kraja konceptualno definisani, a ni organizaciono postavljeni na čvrste osnove. I pored toga što su SARAJEVSKI SALONI vrlo značajno zaoštrili odnose među nosiocima različitih poetika, već se, poslije SEDMOG SALONA, 1975. godine, oni ''gase'' i prerastaju u široku multimedijalnu smotru bosanskohercegovačkog stvaralaštva likovnih umjetnika, dizajnera i arhitekata – COLLEGIUM ARTISTICUM.


Izložbom kojom počinje nova edicija SARAJEVSKOG SALONA, posljednjih dana decembra 2011. godine, nastojalo se u ovom aktuelnom trenutku bosanskohercegovačke likovne scene ukazati na dominantne vrijednosti koje izrastaju iz bogatog mozaika prisutnih opredjeljenja b-h umjetnika i njihovih individualnih poetika. Nakon 43 godine, koliko je prošlo od otvorenja PRVOG SARAJEVSKOG SALONA, a bio je otvoren u nekadašnjem Umjetničkom paviljonu u Sarajevu, 10. oktobra 1968. godine, evo opet, sarajevskoj likovnoj publici i opštoj kulturnoj javnosti, kao iz pepela vremena, pred nama je novi – ''obnovljeni'' – SARAJEVSKI SALON. Potreba za njegovom obnovom – renesansom, mogli bismo reći, rezultira iz opšte situacije, čak i materijalne, u kojoj djeluju likovni umjetnici sa naših prostora. Kantonalni sistem finansiranja, dominantan u federalnom dijelu naše države, otvara nove mogućnosti pribavljanja materijalnih sredstava, pa se onda profesionalne organizacije koje djeluju na području kantona, kao što se u našem slučaju radi o sarajevskom kantonu, mogu ohrabriti da organizuju ovakve ekspozicije. Sarajevsku grupu inicijatora osnivanja UDRUŽENJA LIKOVNIH UMJETNIKA KANTONA SARAJEVO čine sljedeći likovni umjetnici: Izet Alečković, Stijepo Gavrić, Džeko Hodžić, Hamzalija Muhić i Radoslav Tadić, dok UMJETNIČKI SAVJET PRVOG SALONA čine: Mustafa Skopljak, Hamzalija Muhić i Mirsad Šehić. Ovim pojedincima pripada zasluga za osnivanje novog ''sarajevskog'', ''kantonalnog'' udruženja likovnih umjetnika, s ciljem da godišnjom ekspozicijom radova svojih članova na određen način obnovi nekada vrlo respektabilnu likovnu manifestaciju – SARAJEVSKI SALON, nazvavši i ovu svoju promotivnu manifestaciju istim imenom. Odmah recimo da je to bio čin hrabrosti i ne male odgovornosti, jer su nekadašnji SALONI značili prekretnice u razvoju i opštoj slici savremenih događanja na likovnoj sceni Bosne i Hercegovine. Vjerujemo da će i nova edicija SARAJEVSKIH SALONA, u vremenu koje je pred nama, težiti ostvarenju visokih ciljeva i vrijednosti kojima su nekada, nešto manje od pola stoljeća, ovi SALONI doprinosili opštoj slici razvoja savremene umjetnosti u Bosni i Hercegovini.


Od nekadašnjih SALONA, od 1968. do 1974. godine, do ovog kojim se na isteku decembarskih dana 2011. godine promoviše njihova nova edicija na bosanskohercegovačkoj likovnoj sceni, gotovo vrtoglavo, dešavali su se događaji koje bi, tek ovlašno za ovu priliku, trebalo akcentovati. Prije svega, UDRUŽENJE LIKOVNIH UMJETNIKA BOSNE I HERCEGOVINE od nekadašnjih 79 članova naraslo je danas na registrovanih blizu 400 redovnih članova. Otvorena je Akademija likovnih umjetnosti u Sarajevu, koja je obogatila našu likovnu scenu novim imenima, novim stvaraocima djela likovne umjetnosti. Sve je to uticalo da osnovno i srednjoškolsko likovno obrazovanje dobije novi zamah i bogatiji razvoj. Otvoreni su novi izlagački prostori, galerije i, uz Akademiju likovnih umjetnosti u Sarajevu, akademije u Banjaluci, Širokom Brijegu, Trebinju, itd. Uspjesi grupnih izlaganja u inostranstvu, kao i afirmacija istaknutih pojedinaca na internacionalnom planu dali su bosanskohercegovačkim umjetnicima značajan rang pri vrednovanju njihovog doprinosa razvoju savremene likovne umjetnosti na opštem planu. Značajno je razvijena međunarodna saradnja, posebno na planu veza sa likovnim centrima bivše zajedničke domovine, Jugoslavije. Pojavili su se i već dugo s uspjehom egzistiraju mnogi oblici kolektivnih ekspozicija – godišnja izložba COLLEGIUM ARTISTICUM, REVIJALNA IZLOŽBA ČLANOVA ULUBiH-a, godišnja ULUBiH-ova izložba MALI FORMAT, SALON MLADIH, ANALE CRTEŽA u Mostaru, POČITELJSKA PRIČA, BIJENALE UMJETNOSTI MINIJATURE BOSNE I HERCEGOVINE u Tuzli, a tu su, zatim, izložbene aktivnosti u Bihaću, Zenici, Banjaluci, Širokom Brijegu i drugim gradovima Bosne i Hercegovine. Uz sve te kolektivne ekspozicije – kojima treba dodati takođe i studentske, zatim đačke – veliki je broj individualnih postavki mnogih pojedinaca, kao i izuzetno razvijeno izlagaštvo mnogih multimedijalnih grupa, itd. Istovremeno, u tom opštem razuđenom razvoju likovnih aktivnosti u Bosni i Hercegovini, u samoj biti likovne leksike, pojavljuju se novi mediji – fotografija kao integralni dio likovne kreativnosti, kompjuterske i video artističke realizacije, instalacije, napuštaju se tradicionalna shvatanja likovnog djela, dolaze i odlaze mnogi izmi i trendovi, uz neizbrojiv niz individualnih kreativnih opredjeljenja koja su postala nešto kao hirovitost ličnog stava na planu likovne ekspresije. I, dalje, kao dio opšte pojavnosti na međunarodnoj likovnoj sceni, trenutno je i na bosanskohercegovačkom prostoru teško definisati šta sve čini aktuelni trenutak likovnog mozaika naše savremene umjetnosti. Pod tu formulaciju neizbježno je podvesti punu mnogoznačnost bosanskohercegovačke likovne scene, koja u cjelini pogleda prije svega podrazumijeva ostvarenje pune slobode stvaralačkog čina svakog pojedinog umjetnika, suprotstavljenog okvirima kolektivističke discipline. Čini se jedini čin je: traganje za svojom posebnošću i svojim likovnim idiomom. Ta vladajuća logika individualizma i subjektivističkih  nadmetanja dovela je na planu izgradnje ličnog likovnog iskaza do, recimo tako, nekog gotovo kosmosa pojedinačnih poetika, u kojima ipak dominantno prisustvo čine ideje koje su se razvile na tradiciji mnogih tragalačkih usmjerenja druge polovine dvadesetog vijeka, sve do najnovijih oblika postmodernističkih pristupa.


Pa ipak, zašto ne pokušati da ukažemo na neke akcente koji, čini se, prerastaju u opšta mjesta ovogodišnjeg SALONA. Jedan od tih naglasaka je na fenomenu tretmana forme koju možemo da pratimo u mnoštvu njenih varijanti, od onih gotovo deskriptivno realističkih do slobodnih apstraktnih vizija, od onih čija simbolika likovnim realizacijama daje složeni misaoni kontekst do formi koje likovno djelo razvijaju u konceptualnu likovnu esejistiku, od onih u čijim se cjelinama teži integrisanju klasičnih slikarskih iskustava sa fragmentima fotografije, od likovnog infantilizma do stripovanih nizova tradicionalističkih pristupa slici i slikanju... Ima tu i već suviše dobro poznatih poetika iz prethodnih faza pojedinaca do najnovijih kompjuterskih realizacija apstraktne slike razvijene u čvrste harmonijske cjeline... A tu su i jaki naglasci na kolorizmu, od onog ekspresionističkog do tihih lazura intimističke palete... Tu su i naglasci na brojnim crtačkim realizacijama, u njihovom punom registru, od brutalne gestualnosti do delikatnog minimalizma grafičko-grafoloških zapisa... Tu su i tragovi enformela, pop i op arta, nove figuracije, itd. Dodajmo ovome i upotrebu najraznovrsnijih, uslovno rečeno, otpadnih materijala, stakla, betona, kartona, limova i mnogo čega sličnog, onda naša predstava cjeline SALONA postaje zbunjujuće složena i teško saglediva. Sve to ukazuje na činjenicu da je savremena bosanskohercegovačka umjetnost proširila okvire svoje naracije i značajno obogatila duhovnu sferu naše vizuelne perceptivnosti.


U toj nazovimo je opštoj i pozitivnoj ''zbrci'' mnogih shvatanja i trendova, izama i niza još možda nedefinisanih traganja i opredjeljenja, uspjeha i zanosa, lutanja i posrnuća, novi, obnovljeni SARAJEVSKI SALON će, vjerujemo, ukazati na one likovne vrijednosti koje savremenu bosanskohercegovačku likovnu scenu čine reprezentativnom i doraslom strogom vrednovanju.


Budući SARAJEVSKI SALONI, nadamo se, takođe će poštovati principe oštre programske profilacije i svojim sadržajima trebalo bi da budu nešto kao rezultante likovnih gibanja na našim prostorima. To će svakako biti postignuto i brojnijim učešćem onih pojedinaca koji su ovaj put, iz nedovoljno poznatih razloga, uskratili izlaganje svojih djela na ovom po drugi put PRVOM, obnovljenom SALONU.


Traje, eto, i na ovom SARAJEVSKOM SALONU likovna umjetnost našeg kontinuiteta, usmjerenog ka traganju za novim idejama, u prevazilaženju već dostignutih vrijednosti. I na ovom SARAJEVSKOM SALONU, srećom, izlažu pojedinci koji svojim djelima spajaju dva vremena SARAJEVSKIH SALONA.      Uz njih, tu su i brojne generacije novih stvaralaca, čija djela treba da znače nove valere u složenom mozaiku naše savremene likovne misli i produkcije.


IZET ALEČKOVIĆ, ELMA ALIĆ-ŠOBOT, GORDANA ANĐELIĆ-GALIĆ, Grupa ZVONO , LEJLA ĆEHAJIĆ , ASIM ĐELILOVIĆ, ŽELJKO FILIPOVIĆ, RADOSLAV GAŠIĆ, STIJEPO GAVRIĆ, JUSUF HADŽIFEJZOVIĆ,  NELA HASANBEGOVIĆ, SEID HASANEFENDIĆ, DŽEKO HODŽIĆ,  DŽEVAD HOZO, IRFAN HOZO, ENSUD KEČO, BOŠKO KUĆANSKI , MERSAD KULDIJA , RAGIB LUBOVAC, MAJA MATAŠIN, HAMZALIJA MUHIĆ, MIRSAD MUSTAJBAŠIĆ, DŽEVDET NIKOČEVIĆ  EDIN NUMANKADIĆ, MENSUR POROVIĆ, DANIEL PREMEC, ENES SIVAC, MUSTAFA SKOPLJAK, MIRSAD ŠEHIĆ, DARKO ŠOBOT, RADOSLAV TADIĆ, MEHMED ZAIMOVIĆ  (posthumno)


 


 

Datum objavljivanja: 28.12.2011.