Pretraga

U najnovijem ciklusu slika Miron Mutaović (1973) polazi od klasičnog žanra – portreta, revidirajući  etablirano shvatanje koje ga definiše kao realističnu predstavu određenog ljudskog lika u funkciji reprezentacije.  Nasuprot tome,  ova portretska koncepcija zasniva se na prikazivanju različitih mentalnih ili psiholoških stanja otelotvorenih u likovima nepoznatih ljudi, anti-heroja, voljno ili nevoljno izolovanih  jedinki nepovratno  izgubljenog identiteta koji se manifestuje u deformaciji, razlivanju i na kraju potpunom odsustvu početnih formalnih svojstava. Ovakve kompleksne  kompozicije nastale su kao metafora kreacije koncipirane kao  prikupljanje informacija iz područja nesvesnog, a proizvod su nasumičnog  odabira pojedinih, već mnogo puta eksploatisanih i reprodukovanih,  iz mora suvišnih vizuelnih senzacija pronađenih na internetu. ,,Mentalni imidži" kako ih autor naziva nastaju u neprekidnom procesu kolažiranja i de-kolažiranja gradeći specifične formacije  koje se pojavljuju kao finalno rešenje na zidovima galerije.



                                



"Model", fotografija čoveka nasumice pronađena na internetu, opstaje u izrazitoj metamorfozi. Na početku, gde je «model» bio polazište, ali dovoljno, umetnik je bio daleko od sagledavanja celine. Ona je morala da se pronađe. Valjalo je da se do nje stigne. Tako posle razgradnje, slika doživljava nadgradnju. Insistiranje na ponavljanju vertikalno postavljenog platna pokazuje nove izražajne mogućnosti portretske slike. A to što su sve one rađene u istom formatu (50x40 cm) i istoj tehnici, ulje na platnu, obznanjuje autorovu likovnu estetiku, koja ne odustaje od skladnosti i harmonije, čak i uprkos svemu šta se zbiva u samoj slici i u njenoj fakturi. To je naročito prepoznatljivo i u završnoj fazi ove stvaralačke avanture u kojoj je Miron skoncentrisan samo na jednu skicu - opštu za sve slike, koja se ponavlja i varira na različite načine, ali u estetskom i tehničkom smislu pouzdano i sugestivno multiplikuje. Tako slikar, na kraju, stiže do jednog oblika konstruktivizma kao tvoračke poente, u kojoj nalazi pribežište u specifičnom klasičnom ili gotovo neo - klasičnom likovnom jeziku. Slikar je na taj način došao do toga da je portret i identitet slikanog, od neke vrste opadanja, razgradnje i depersonalizacije, stigao do svog ishodišta i demistifikacije.



Ratko Božović, sociolog i teoretičar kulture  (iz predgovora kataloga)