Pretraga

Prisustvujući stalnoj postavci iz ateljea Luke Mihajlovića u beogradskom skvotu Inex filma , otkrićemo neke od centralnih ideja u umetnikovom opusu - deteritorijalizaciju i reaproprijaciju.



Ne nalazimo se u utešno nostalgičnoj vremenskoj kapsuli izopštenih i presloženih SFRJ medijskih arheologija nego neumornoj eksploratornoj “radnji koja se zauvek renovira” i odbija da se pretvori u mauzolej retro-putujuće izložbe uživaoca “veštačkog” ideološkog raja.



Uspešno brišući liniju između umetnika kao “autentičnog” autora i osvešćenog kompulzivnog sakupljača MIhajlović koristi različite formate i u tradiciji “taktilnosti” - intenzivira intuitivnu potragu za ukrštanjem diskontinuiranih i iznalaženju novih intelektualnih i intimnih veza , kroz selekciju i estetsku revalorizaciju predmeta.



Naslanjajući se na igru I CHING-a, Ejzenštajnovsku umetnost dijalektičke montaže i geštalt psihološkog izrađanja novih koncepata i značenja , istovremeno ih filtrira kroz imaginacijske ekonomsko-političke, sociološke i antropološke “think tankove”.



Izbegavajući lake kategorizacije , koristi se tehnikama asemblaža I kolaža na redimejdovima i fotografijama pronađenim na okolnim buvljim pijacama, deponijama, zatvorenim fabrikama i napuštenim kućama a oprobava se i filmskoj formi - ‘ “found footage” isečcima afektivnih porodičnih (kinoamaterskih) istorija, kao i stvarajući nove radove u kojima se svedenim dokumentarističkim iskazom i akcentovanjem sudbina malih, zaboravljenih ljudi i otpadnika približava crnotalasnoj poetici i alegorijskim dokumentaristima ex yu filma. Centralna metafora iskopanih životinjskih lobanja može se protumačiti i kao samoironični umetnikov autoportret.



Svakodnevno raspeti Radnički Isus- ili njegov dvojnik- gubitnik tranzicione pandemije je, zavodljivim pop art okom jukstapoziran sa obrnutim korporativnom krstom. Autor zadire u neke od tabu teritorija savremenog potrošackog drustva - religijske konotacije su neželjeno trangresivne nalik onim u fotografiji Seranovog Piss Christ-a – i verski simboli su odbačeni i obezvrednjeni kao i moralne i društvene vrednosti a u sveopštoj dezorijentisanosti izrađa se ritualistički mizanscen njihove Nojeve barke. Republika mladosti aludira i na nebezbednu, pobunjeničku omladinsku kulturu koja se, bar u tragovima ne prepušta mrtvilu kulturnih aparatčika, koliko i na invertiranu Republiku Straha koja sistematski melje glad za profitom u mlinu za meso (dodatno sakralizujuci bankarsku noćnu moru novca koji pluta u WC šolji Hanekeovog “Sedmog kontinenta”. )



U svim radovima vidljivo ili manje vidljivo se provlače opsesivne teme najbolnijih transgresija protiv ideja bratstva i jedinstva : pakla „podele plenova“ ratnih ekonomija , (ugušenog) bunta globalno sedativiziranih republika mladosti , ezoterično nepristupačne restitucije ljudskog dostojanstva, problema neoliberalnog kapitalizma I zloupotrebe ljudskih prava, lažnog humanitarizma i brige za drugog, izazova multikulturalnosti, “privatizacije” ljudske kreativnosti, sužavanje umetničkih sloboda pod maskom demokratizacije i najupadljivije – neprekinutog stradanja i žrtvovanjem “malog “ pre nego “novog” čoveka i apelom za njegovom većom klasnom osvesćenošću.



Impresivna je i Mihajlovićeva peformativna smelost da bude istovremeno i subjekt i objekt umetničke provokacije i imperativom za kolektivnim egzorcizmima i primoravanju na kritički diskurs onoga što dozivljava kao anti-civilizacijski elemenat u savremenoj politici . Simbolička čitulja je opominjući cirkular koji reže cerebralni korteks paralitičkog tkiva političke korektnosti i statusa nedodirljivih – “radikalnih” parapolitičkih i paraverskih lidera u službi akumulacije kapitala. Kreirajući paranoidnu autovoajersku i fluktuirajuću fantaziju kontrole posmatrača nad posmatranim i opresora nad opresovanim, pomalja se narativ o Republici Nadzora - donekle ovaploćen i na strateški neizvesnoj šahovskoj tabli Jugoslavije i Balkana, gde pored redistribucije kapitala, omniprisutnih tajnih službi i diktata odozgo promiču aluzije na globalne strahove I stanje grča savremenog čoveka – prožetog iluzijama bezbednosti i slobode , psiholoških ratova (anonimnih) govora mržnje i (auto)cenzure, dominantnog drila auto viktimizacije kao Novog Nasilja.