Pretraga

Izložbu autorke Rajke Bošković otvoriće vajar Rajko Popivoda. Izložba će biti otvorena do 13. aprila.



Na izložbi će biti predstavljeno četrdeset dela Dušana Jovanovića Đukina iz različitih perioda njegovog stvaralaštva: devetnaest  skulptura (u kamenu, bronzi, gipsu i terakoti), jedanaest crteža, šest keramika i tri medaljona. Pored dela iz Muzeja savremene umetnosti u Beogradu,  biće izložena i dela iz Narodnog muzeja u Beogradu i Muzeja grada Beograda.



Dva pristupa, realistički i kubistički, obeležavaju Đukinov umetnički opus. Relističke figure i portrete Đukin je radio tokom celog svog umetničkog delovanja, a u poslednjem periodu njegovog stvaralaštva nastaju dela u duhu kubističkog, odnosno geometrijskog shvatanja oblika.



Izložbom se otvara i daje mogućnost ponovnog sagledavanja, preispitivanja i novog vrednovanja umetničkog opusa Đukina, do sada nepravedno zapostavljenog, koji je u domenu vajarstva nesumnjivo ostvario vrhunske umetničke domete. To potvrđuju dela na ovoj izložbi, pre svega skulpture iz zrelog perioda umetnikovog stvaralaštva Glava devojke (Devojka sa šiškama) iz 1932/33. godine i  Cvećarka (Devojka sa cvetom) iz 1936. godine, kao i jedno delo iz ranog perioda Žensko poprsje (Devica) iz 1924. godine, kojima se Dušan Jovanović Đukin svrstava u sam vrh ne samo srpske, već i svetske moderne umetnosti.



Dušan Jovanović Đukin (1891 – 1945) je rođen i odrastao u imućnoj građanskoj porodici. Otac mu je bio dvorski fotograf, stric Paja Jovanović, a od svog dede Stevana Jovanovića, fotografa iz Vršca, koga su zvali Đuka, preuzeo je pseudonim.



Arhitekturu je studirao u Drezdenu, vajarstvo u Firenci, a nakon toga je studirao na Ecole des Beaux-Arts u Parizu. Od 1917 do 1927. godine boravio je u Parizu gde je učestvovao na „Izložbi jugoslovenskih umetnika“ 1919. godine. U Beogradu na Kolarčevom narodnom univerzitetu pokreće tečaj večernjeg akta 1927. godine, zajedno sa slikarom Mladenom Josićem. Nakon godinu dana ponovo odlazi u Pariz, da bi se u Beograd vratio nakon četiri godine. U Školi za primenjenu umetnost počinje da radi kao nastavnik. Nakon duge i teške bolesti umire u Beogradu 1945. godine.



Izlagao je na više grupnih izložbi u zemlji i inostranstvu (Beogradu, Firenci i Parizu), ali za života nije imao ni jednu samostalnu izložbu.  Bio je član umetničke grupe „Lada“. Iza sebe je ostavio svega tridesetak skulptura, manji broj crteža, keramika i medaljona. Zna se da je, kada nije bio zadovoljan ishodom, uništavao svoja dela. Bavio se i slikarstvom, ali od toga ništa nije sačuvano.