Pretraga

Spisak učesnika 22. Čukaričkog likovnog salona: Milica Stevanović, Josipa Pepa Pašćan, Milena Jeftić Ničeva Kostić, Predrag Caranović, Miško Pavlović, Ivan Šuletić, Branimir Karanović, Zoran Todović, Vladimir Veljašević, Selman Trtovac, Tatjana Ilić, Nikola Savić, Milorad Mladenović, Uroš Đurić, Stevan Markuš, Rade Kundačina, Petar Đuza i Perica Donkov.



22. Čukarički likovni salon čini završnicu dinamične dvogodišnje produkcije u okviru koje se pojavila jedna od najpotpunijih retrospektiva domaćeg enformela, a samostalno nastupili umetnici sa radikalno različitih polazišta, avangardno-kritičkih ili modernističkih. Izbor 18 umetnika je, mada koncepcijski ograničen na dvodimenzionalna dela (sa jednim izuzetkom) verovatno iz razloga što je nedavno sukcesivo prikazano nekoliko mini-retrospektiva kapitalno značajnih vajara (Komad, Radojčić) predstavlja, u malom, omaž domaćoj eliti (post)moderne, u rasponu od srednje - mlađe do starije generacije.



Prethodna dva Salona, pa i ovaj aktuelni, su u svoje okvire, sa jakim kritičkim  razlozima, uključivala i fotografiju koja se, oslobođena žanrovskih okvira, upušta u traženja novih prostora širenja svojih, danas, ogromnih izražajnih mogućnosti. Poliptih-dnevnik Milice Stevanović, «arheološki» kolaž Radeta Kundačine, triptih Brane Karanovića (najviše u materiji medija),  implementacija i prevođenje u drugi medij - triptih Milorada Mladenovića, pružaju uvid u raskoš metodologije koja počiva na slobodnoj razmeni energije slikarstva i fotografije, istom onom sa kojom su stvarali i umetnici ranog nadrealizma između dva rata. Jedini skulptor, ili skupljač zaboravljenih drangularija, Predrag Caranović nastupa, netipično, sa objektom potpune pročišćenosti, studijom «prostorne kutije»po sebi.



Na opozitnim polovima apstrakcije, dela Josipe Pepe Pašćan i Milene Jeftić Ničeve Kostić, daju sliku divergentnog procesa - direktnog kontinuiteta sa lirskom strujom, ali sasvim individualnog zvuka i destrukcije rečnika ekspresionizma do granica mikro strukture, a potom njegove snažne gestualne sinteze. Novi bespredmetni svetovi, bilo striktno geometrizovani i monohromni (Ivan Šuletić) ili zakrivljenih i ultrapokretljivih formi (Nikola Savić, Petar Đuza) nisu samo zlatne krletke za umetničke vežbe, primajući podsticaje i iz virtuelnog sveta virtuelnih komunikacija. Sama materija, sa svojim autentičnim zvukom koji nadjačava trag ruke, zaokuplja grafičare Zorana Todovića (koji enformelističku metodu obogaćuje kroz «work in progress», dozvoljavajući posetiocima slobodno učešće u nastanku dela) i Vladimira  Veljaševića, slikara Pericu Donkova.



Romantičarskim duhom zrači instalacija-slika Tatjane Ilić koja, prostirući se ugaono u prostoru, ostvaruje koncept pokretljivosti i prodora svetlosti. Sofra sa ježevima Selmana Trtovca simbolično je preteća, zabrinuta nad nebrigom prema prirodi. Entropija prizora, udružena sa krajnjom tehničkom dorađenošću, vodi u potpuno sažimanje percepcije i vizuelnog polja, istovremeno spajajući sa samim sadržajem.



Idealna za kraj ovog mini vodiča kroz postavku, čine se dela Stevana Markuša, Uroša Đurića i Miška Pavlovića. Umetnici mlađe generacije, čiji se izraz nadovezuje na luckastu ironiju nove figuracije (koja je, pre oko trećine veka, doduše kostimirana u maske klovnova i odoru generala, ulazila u ozbiljne kritike društva) sada se ogoljeno, bez pretnji gubitka privilegija, upušta u okršaj sa lažima  globalnog sveta.



Izvod iz teksta Mirjane Vajdić Bajić, istoričarke i teoretičarke umetnosti