Pretraga

Autorski projekat Julke Marinković zamišljen je kao poetski dijalog dva umetnika – Anke Burić (1956) i Miodraga Rogića (1932) , a na temu medija grafike u kontekstu njegovog digitalnog okruženja i pomeranja u odnosu na granice kojima je on bio istorijski definisan. Monotipije kojima je Anka Burić zastupljena, kao nosioci određenih narativnih i emotivnih sadržaja autorkinog neposrednog okruženja oslikavaju aureatske tragove njegovih banalnih predmeta – sto, prag, nož, kašika tronožac ili stolica, ,,transfigurativne portrete” stvari kojima se evocira zajedništvo u jelu i radu, kao i čitava pozadina življenih rituala svakodnevice. Nasuprot povratka primarnom i ličnom u postupku umetnice, Miodrag Rogić polazi od digitalne tehnologije, gde je autorski rukopis posredovan ekranskom, a ne tradicionalnom osnovom u materijalnoj podlozi.



Reč je o umetnicima i pedagozima koji su u domenu likovnog, odnosno, grafičkog stvaralaštva poznate i priznate ličnosti, nedvosmislenog i snažnog umetničkog iskaza, škrtog i sintetičnog jezika svedenih prizora i redukovanih sredstava, čija recentna dela reprezentuju stanje, i pojedine fenomene u oblasti grafičke umetnosti srpskog, crnogorskog i šireg kulturnog područja. Sledeći sopstvene stvaralačke instinkte i umetničke slobode, oboje su tokom poslednjih nekoliko godina napravili iskorake u granična područja medija: Burićeva u domenu primarnog grafičkog postupka – monotipije, sa prirodnim materijalima, a Rogić u oblasti digitalne grafike, u kojoj je matrica virtuelna, a otisak, u u konvencionalnom materijalnom smislu, potpuno izostao, odnosno gde grafika nastaje bez ,,pritiska i otiska”. Koncipirana kao objedinjena postavka dve posve različite autorske celine, izložbu, u užem problemskom smislu, određuje diskurs matrica – otisak, čime kao događaj korespondira sa aktuelnom polemikom o fenomenu medija grafike na početku 21. veka.



U sferi takvih, maksimalističkih očekivanja od grafičke umetnosti na pragu 21. veka suštinski se susreću ova dva umetnika dijametralno različitih postupaka. ,, Dok Rogić iz dubina sadržaja prizora ide ka površini, Anka krči put da iz materijalnih činjenica, formi i događaja, dopre do onih dubina gde je od doživljaja ostalo samo sećanje – kao fluidni trag duboko zatomljene energije” /Lj. Slijepčević/



Julka Marinković, istoričar umetnosti (iz predgovora kataloga)