Pretraga

Velika nagrada Beta I Rista Vukanović, slikari



Velika nagrada Beta I Rista Vukanović, slikari ustanovljena je dopisom Bete Vukanović 25. Septembra 1965. godine na tadašnjoj Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu. Dodeljivala se na kraju svake školske godine najboljem studentu sa slikarskog odseka.



Utoliko dragocenija, obzirom da je Beta Vukanović preuzela[1] prvu Srpsku slikarsku I crtačku školu u Beogradu, školu Kirila Kutlika[2], podigla je na viši stepen angažujući najeminentnije ličnosti ondašnjeg Beograda za nastavnike I predavače. Iz nje se kasnije razvila državna Umetnička škola na kojoj je Beta Vukanović bila nastavnik čitavom nizu slikarskih generacija.



Velika nagrada Beta i Rista Vukanović slikari se vremenom menjala.



U početku je Nagrada bila novčana I dobitnici su putovali u inostranstvo, ne bi li se upoznali sa radovima velikih, starih majstora u evropskim muzejima. 8. Aprila 1971. Beta Vukanović proširuje Fond I od tada, bez obzira na odsek, nagrađuje se Velikom nagradom student koji pokazuje najbolje rezultate u slikarstvu I još jednom student koji ima najbolji uspeh u školi. Betina želja je bila da proširenje Fonda prođe bez publiciteta I tako je bilo sve do sada.



Ovo je jedna od najstarijih nagrada koje FLU svake godine dodeljuje, Velika je. najvažnija, jer nosi posebnu odgovornost I škole I dobitnika. Svake godine formira se Komisija za dodelu ove nagrade. Dekan I članovi nastavno-umetničkog veća FLU pažljivo prate rad svih studenata tokom cele godine, ali Veliku Betu dobija samo jedan.



[1] 1900. Godine Beta i Rista Vukanović preuzimaju školu Kirila Kutlika, ne menjajući joj naziv već joj proširuju program: pripremaju buduće studente za stalne slikarske Akademije, učenike i učenice gimnazije i Više ženske škole koji imaju zakonom tražene uslove spremaju za polaganje državnih ispita za nastavnike crtanja i ljubiteljima slikarske veštine daju da se u njoj usavršavaju. Paralelno sa dnevnim, zvaničnim nastavnim planom i programom Škole, odvijao se i bezplatni Večernji zanatlijski kurs koji je osposobljavao za dublje poimanje materije i razvijao moć lakšeg likovnog izražavanja tipografskih radnika, fotografa, stolara, farbara...Škola vremenom stiče veliki ugled u tadašnjoj, manjoj sredini. Akademik Mihailo Valtrović predavao je predmet Pouke o krašenju-dekorisanju zanatskih radova, znameniti filozof Branislav Petronijević predavao je Osnove estetike, profesor Svetozar Zorić poučavao je Linearno crtanje sa projekcijama, senčenje i slobodnu perspektivu, dr. Vojislav Đorđević Plastičnu anatomiju. U početku poluzvanična škola vremenom dobija državne subvencije i angažuje Marka Murata kao predavača. Posle I svetskog rata država preuzima školu i direktor postaje vajar Đoka Jovanović



[2] Osnovana 1895.god.



Andrea Dramićanin je rođena 1990. godine u Beogradu. Završila je Fakultet Likovnih Umetnosti u Beogradu, na odseku vajarstva. Poslednji semestar master studija završila je na École nationale supérieure des beaux-arts de Paris kao stipendista Vlade Francuske 2014-2015. Dobitnik je Velike nagrade Beta i Rista Vukanović, slikari za školsku 2014-15. godinu.



Samostalne izložbe



2014 Radovi Andree Dramićanin ,Silos galerija, Valjevo

2013 „ OTISCI/IMPRINTS“ Ulična galerija, Beograd



Grupne izložbe



2014 Sound and Visions festivala , Otvoreni prostor galerija, Majdanpek,Srbija

2014 Civil Provision,KCB galerija,Beograd,Srbija

2013 What Can I Not Know About You, galerija Java, Sarajevo , Federacija Bosne i Hercegovine

2013 Bauhaus Goes South-East Europe: City Lab Mostar 2013, Federacija Bosne i Hercegovine

2013 Studenati FLU,Glashouse muzeja Macura, Novi Banovci, Srbija

2013 Student & Faculty international exchange, exhibition of drawings, Maclaren Art center, Barrie Ontario,Canada

2013/2012/2011 Terra,umetnička kolonija, Kikinda, Srbija

2013/2012/2011 Teratorija, izložba radova nastalih u Terri , Beograd , Srbija



Predavanja

2013 Savamala ArtSample #6

Razgovor sa Tijanom Radenković i Andreom Dramićanin



http://andreadramicanin.weebly.com/



O BEZLIČNIM



U drevnoj Grčkoj je bio običaj da se, za vreme sahrane, nose maske sa osmehom na licu, kako bi se odagnao neprijatan teret nesnallaženja u reakciji koja proizvodi toliko bola. Smeh, kao prirodni ventil, često je prisutan tokom ovih procesija, a maska koju su Grci nosili zapravo ih je oslobađala odgovornosti od neprimerenog ponašanja. Klasična Frojdovska postavka identiteta i višeslojnih ličnosti danas je, možda, aktuelnija nego ikada pre. Pravila savremene tehnologije od nas zahtevaju konstantnu dostupnost i vidljivost. Socijalne mreže konstruisane kao platforme za komunikaciju dovele su do toga da u odredjenoj meri definišu standarde svakodnevnog života i aktivnosti. Ponudjene su nam kao alat za samopromociju, a onda su polako preuzele našu privatnost našom saglasnošću. Nestabilnost današnjeg identiteta moli za povratak maski iz proslošti koje su bile korišćene kao oblik zaštite, prerušavanja, kazne ili čiste zabave. Postmodernističke postavke društva donose i pluralizam društveno prihvatljivih ponašanja, razuđenost i heterogenost različitih socijalnih konvencija koje smo dužni da prihvatimo i da im se adaptiramo, vršeći tada mikro evoluciju sopstvenog karaktera. Ta virtuelna maska zapravo je štit kojim pokušavamo da zaštitimo sopstvenu, autentičnu crtu u vremenu postautentičnosti i postmodernističke relativizacije društvenih istina.



Andrea Dramićanin