Pretraga
Posetioci zainteresovani za ovaj portfolio posetili su još:
Milan Konjović
Ljiljana Drezga
Olivera Gavrić Pavić
Jovan Bijelić
Dušan Otašević
Simonida Rajčević
Stojan Aralica
Kosta Hakman
Milena Pavlović Barili
Gordana Dobrić
O stvaralaštvu Gordana Nikolića
Dosadašnje identifikacije porekla i tumačenja značenja slika-crteža Gordana Nikolića išle su tragom koji su jasno ostavljale njegove izvorne stvaralačke namere. U početku njegovog obilnog i dugotrajnog ciklusa zapravo se našla jedna vrsta fotografije za tu generaciju karakteristične pop-kulture, pre svega rok-muzike (kako je utvrdila B. Burić l985). Ovaj primarni Nikolićev plastički prizor - maska, zapravo je tema njegovog ukupnog stvaranja, upravo jedan dugotrajni work in progres (J. Denegri, 1994), tačno onako kako se raščlanjuje poznata podela na figuralno - figurativno u pravcu konstituisanja jednog pseudo-predmetnog plastičkog stanja. Njegov status apsolutnog ritmičara (Lj. Gligorijević, 1993) odvodi ga sve do pionira gestualnog slikarstva iz sredine veka čime se ukazuje direktno na metod re-konstruisanja sasvim određene likovnosti u njegovim radovima.Ali ovaj princip ničeanskog večitog ponavljanja danas, nužno mora biti (u praksi aktuelnih umetnika) korigovan u svom osnovnom, metodskom sloju koji se lako utvrđuje kao ponavljanje sa promenama. A ovaj estetički princip, toliko karakterističan za recentnu likovnu umetnost, odlučujući je za razgraničavanje imanentne poetike ovog vremena od drugačijih istovremenih tokova. Krajem ovog perioda, koji čini i svojevrsni rezime unutar glavnih umetničkih zbivanja i u novoj epizodi, i u prethodnim modernističkim fazama, kao da postaje očigledno da i nadalje .sve traje, ali i da je istovremeno sve izmenljivo. Ta dvostrukost esteričkih merila u savremenoj umetnosti opaža se u gotovo svim pojedinačnim primerima u njenom main stream-u.
Lirska apstrakcija je praktično i teorijski formulisana krajem pete decenije. Fenomenologija tog slikarstva počiva na stiskivanju psihičkih improvizacija u munjevitom procesu gestualnosti po površini platna slike. Takvi nesvesni, motorički potezi formirali su poznate kolorističke arabeske u samom međuprostoru između slikanja i crtanja. Posmatrajlući plastičke sadržaje novih slika-crteža Gordana Nikolića, u formalnoj analizi, moglo bi se doći do približno istih zaključaka, što bi ga povezalo sa klasičnim stilom lirske apstrakcije.
Ako se za početni obrazac promenjenog tumačenja uzme strukturalistička postavka po kojoj je pesma verbalna ikona, i ako se ona primeni na likovnu umetnost, analogno bi se reklo da je slika plastička poema. Sklon sam tome da bi se celokupna estetika lirske apstrakcije zapravo mogla svesti na jednu takvu definiciju.
Postupak koji je u novije vreme razvio Gordan Nikolić, takođe u velikom ciklusu slika-crteža, u semiološkom smislu, ide za tom idejom redukcionizma, svođenja plastičkog prizora na znak, a moguća definicija slike kao plastičke poeme ovde treba da bude dopunjena idejom njene svedenosti, razgrađenosti, ekonomičnosti sredstava koja odvodi do direktnog smisla poput svedenosti haiku pesama. Iako očigledno velikih energetskih kapaciteta koji potpuno odgovaraju potencijalima njegovog fisisa, što se dokazuje enormnom produkcijom radova u kratkom periodu, šta više, treba imati na umu da je svaka od ovih slika-crteža više puta premazivana osnovnom bojom te nanovo likovno formulisana, Gordan Nikolić je odnedavno uveo prizor svedeno slikovno polje sve do bazičnog plastičkog znaka, sve do lapidarne forme koja je po sadržaju zatvorena u elementanu strukturu, a po značenju ona je otvorena za mnoštvo individualnih interpretacija. Ova vrsta tumačenja, semiologija pikturalnog stanja umetničkog predmeta, potvrđuje da se ovde radi zapravo o neprojektivnom slikanju, opet za razliku od svojih istorijskih primera lirske apstrakcije igestualnog slikarstva, kaje je izričito projektivno u glavnoj matici poznatog duha modernizma iz sredine ovog veka.
Razgraživanje slikovnog prizora kao izrazito inverzan postupak u odnosu na strategiju svojih preteča koji se uzimaju kao modeli - uzorci kod kojih je pikturalnost postignuta u drugim procesima konstuisanja i rekonstruisanja, dakle dekonstrukcija je u procesu čitanja plastičkog teksta istovremeno strateška disciplina koja je u vlastitom mediju (jezičkom tekstu, ili pismu) tražila i ustanovljavala one estetičke elemente koji su po definiciji gradivni, primarni i fundamentalni. U ovom slućaju oni nikako nisu konačni ishodi procesa slikanja već polazna stanja, pa su i iz tog razloga oni na suprotnom polu od svojih izvornih stilskih konfiguracija. Ako se na ovaj način gleda, moguće je zaključiti kako je modernizam u dvadesetom veku konačno načinio pun krug, zapravo vremensku spiralu kada se zna da je tokom svake nove stilske formacije, menjajući se i ponavljajući, umetnost podizala vlastite jezičke sadržaje na viši nivo, i sada u eri postmoderne paradigme, započinje inverzno kretanje kao da se u ponekim duhovima ponovo privikava na već utvrđeni inventar koji je poput legata prenet u ovo zaključno vreme krajnjeg, konačnog utvrđivanja elemenata, onih iz kojih se i sastoji njen medijski jezik. istorija umetnosti XX veka upravo i jeste istorija strategija i metoda građenja irazgrađivanja samog teksta - slikovnog jezika plastičkog oblikovanja.
Jovan Despotović
Datum objavljivanja: