Umetnik

Anđelka Bojović (1951)

Prati umetnika

Pretraga

Tekst za katalog - galerija Zadužbine Ilije M. Kolarca

Autor: Bojana Burić

    Na svom hodočašću ka izvorima umetnosti Anđelka Bojović je duboko zagledana u slikarski svet Antoana Vatoa. U dubinama slikarstva ovog rokoko melanholika, umetnica ne samo da nalazi neiscrpnu inspiraciju za svoje stvaralaštvo, već analitički zadire u korpus slikarstva koje nosi istorijsko pamćenje na Đorđonea, Rubensa, ili tek obećava slikarstvo Rejnoldsa. Tim svojim interesovanjem ona usredsređuje svoju poetiku ne na nostalgične reminiscencije iz istorije umetnosti nego na vrstu stvaralačkog komentara kojim nemilosrdno vivisecira Vatoove slike tragajući za slikarskim impulsima iz slikarske materije. Rasturajući galantne svečanosti „vadeći" aktere iz vlažnih, senovitih pejzaža, Anđelka Bojović traga i pronalazi na njihovim licima, na ma­terijalu njihove odeće, bezbroj pikturalnih događaja u koje se upušta svaki put kao u novu avanturu tumačeći ih sopstvenom ekspresijom, prevodeći tako Vatoovu melanholiju in tempo di minuetto u svoj slikarski scherzo. Žustrim pokretima olovke u boji ili četke, pojačavajući očekivanu, rokajnu obojenost postiže da se učesnici galantnih svečanosti ili ličnosti iz Comedia dell Arte, nosioci slikareve i opšte ljudske čežnje, shvate kao atributi pritajene strasti koja se tek razbuktava na njenim slikama i crtežima pod dejstvom njene istraživačke upornosti, slikarske radoznalosti i naravno hedonizma njene slikarske akcije. Oslobađanjem intenziteta koji se kriju ispod raznežene rokoko elegancije ona stvara tkivo slike baveći se materijalizacijom svetlosti koja je uhvaćena u bogato drapiranim ogrtačima, kapama i drugoj odeći od svile i baršuna čiji odsjaji diskretno trepere. Gustina sjaja pojedinih partija tkanine izazvala je umetnicu da interveniše unošenjem i lepljenjem na površini slike sjajnih komada papira. Pojačan tim efektom mlaz svile sjaja — Mecetinove kape teško se sliva niz njegovu glavu, a peš dolamice gracioznog hodočasnika otežano „pada". Istovremeno Mecetin počinje da svira na Pikasovoj Guitare d'amour, od talasastog kartona. Poigravajući se materijalizacijom žive tkanine pevačevog odela, živoj slikarskoj materiji konfrontira telo gitare umireno realnošću — komadom stvarnog sveta — iluzionizmu slike. Dru­gom prilikom islikavajući zlatni ram slike, imitirajući njegovu plastiku upotpunjuje iluzionizam slikane površine sa nežnošću podupirući raskošnu dekorativnost rokokoa stvarajući malu instalaciju à la Primatico fontenblo. Ulazeći u suštinu jednog stila kao i u suštinu samog stvaranja pesnika Vatoa, Anđelka Bojović izgrađuje posebnu optiku. Žestoka u pronicljivosti svog gledanja, smela u pomeranju kadra i promeni rakursa ali suptilni stvaralac čulnog, tamo gde ga treba očuvati kao fluid sa Vatoovih slika i materijalizovati u vibrantnosti materije, umetnica sa blagonaklonim humorom uspeva da spori menuet prevede u živahni passe-pied, da protumači Vatoa kao apstraktnog slikara, i što je najvažnije da gledaocu prenese svoje dvostruko uživanje — u kontemplaciji pred Vatoovim delom i u sopstvenom stvaranju.

Datum objavljivanja: