Umetnik

Prati umetnika

Pretraga

Zorka Stevanović: Prinošenja

U ponedeljak 16. decembra, 2019 u 19 časova otvara se poslednja izložba iz godišnjeg programa Galerije SULUJ.

 


Simbolično, samostalna izložba slika Zorke Stevanović pod nazivom PRINOŠENJA predstavlja krunu dugogodišnjeg istraživanja slike religijske ikonografije, koju je umetnica, uz duhovno posvećenje i studiju baštine, uspela da reformiše, apstrahuje i oživi, u potpuno autentičnom tumačenju njene pikturalne i filozofske suštine. Eteričnost svetačkih figura na fonu u varijacijama belog, postali su prepoznatljivi elementi njenog slikarstva u kome se hrabro razvija klica ikonopisa budućnosti, svedenog i dramatičnog u isto vreme.

Postavka traje do subote 28. 12 2019. g.


 


B e l o  -  p o t v r d a  s t v a r i  n e v i d lj i v i h



Krajem šezdesetih i tokom sedamdesetih godina HH veka Zorka Stevanović stiče temeljna ikonopisačka znanja dok osamdesetih i devedesetih utvrđuje i razvija nešto do tada u našoj sredini nepostojeće, jedan tip ikono-slike i/ili sliko-ikone u kojem se vizantijska srednjovekovna matrica baštini u najsvetlijem tradicijskom vidu ali u okviru kojeg ona emancipovano nastupa kao autonomna savremena slikarka. Zorki uspeva  da ikonu srednjovekovlja uvede u žagor savremenog života, uspeva da vitalizuje arhivirani, naizgled podrazumevani religijski smisao lika sa ikone tako što svojim slikarskim postupkom, vrlo jednostavnim ali maestralnim, takav lik oprisutnjuje i ''utopljava'' svakodnevicom u kojoj sama živi i stvara.



Ruke/šake/prsti  - delo koje do sada nije izlagano a budući nastalo u autorkinoj mladosti, u prilici je da uvodničarski - svečano i simbolički otvori ovu izložbu.

Dlanovi sa prstima koji blagosiljaju, miropomazuju, krstom osenjuju, preuzete su  ‘’desnice’’ Žiče, LJeviške, Gračanice… "Izvajane'’ u sjaju i nemiru starog srpskog slikarstva, a ovde rekontekstualizovane, one suočavaju posmatrača sa imaginarnim razgovorima između srednjovekovnog  Astrape, Mihaila, Eutihija i drugih neznanih majstora 13. i 14. veka i Zorke 21. veka. Takođe, ova unekoliko psihodelična predstava, neizbežno, htelo se to ili ne, pojavno i misaono aludira na pangenijalno ‘’sikstinsko Stvaranje Adama’’ ali se istovremeno, asketski-posna, vizantijski strogo od takve bujice renesansne telesnosti  duboko distancira. Ovu činjenicu kao da potcrtava autorkina intervencija u prvom planu slike, u vidu kosog zraka kobaltne  munje koja ‘’seče’’ snagom rezolutnosti duha, snagom lične opredeljenosti ka istočno-hrišćanskim uzorima.



Vrhunac procesualnosti i sinemaskopske naracije autorka postiže u svojim zrelim godinama kada se nakon hiljada naslikanih svetačkih obraza, u jednom trenutku autoportretski odeva u asketske haljine skromnosti i pogruženosti kako bi, reverzibilno, opipala svoje religiozno bilo – svoj puls vere i žilu kucavicu istrajnosti i nade. Triptih Linija 1, 2, 3 prikazuje nam krajnje konkretno, čak brutalno svedeno, trostepene korake spasavanja sopstvenog bića iz mulja sveta: scene izvlačenja, trežnjenja i prinošenja zahvalnosti. U  toj završnoj predstavi figura sa likom slikarke, ogrnuta dodatnim plaštom kao dodatnom spoznajom, blagom linijom-uzvišice svojim martirskim  instrumentima, četkom i podlogom za slikanje, prinosi uzdarje Onom od koga je darove i dobila.





Iz kataloškog teksta istoričarke umetnosti Svetlane Jovičić


 


 

Datum objavljivanja: 13.12.2019.