Pretraga

Pozorišna instalacija „Žene DADE - Jedna moguća izložba“ biće izvedena u četvrtak 12. aprila 2018. godine sa početkom u 20 časova u delu izložbe Sekvence. Umetnost Jugoslavije i Srbije iz zbirki Muzeja savremene umetnosti u kojem su predstavljene istorijske avangarde.



Režiju i koncept instalacije potpisuje Dijana Milošević, likove tumače Evgenija Eškina Kovačević, Aleksandra Jelić, Ivana Milenović Popović, Ivana Milovanović i Ivan Nikolić, muzička podrška su Ljubica Damčević i Uglješa Majdevac, a scenografiju za performas izradio je umetnik Neša Paripović.



Cena karte je 600 dinara i može se kupiti na dan izvođenja u Muzeju savremene umetonsti od 18 časova, a uz kupljenu kartu za predstavu ulaznica u Muzej je besplatna.

Broj mesta je ograničen. Karte se mogu rezervisati putem mejla dahteatarcentar@gmail.com.





Pozorišna instalacija „Žene DADE - Jedna moguća izložba“ predstavlja omaž umetnicama dadaizma koje su učestvovale u kreativnom otporu ovog pokreta jednako kao i njihove muške kolege, ali njihov doprinos nije u potpunosti prepoznat. Ova predstava postavlja pitanje zastupljenosti umetnica, da li se do danas nešto promenilo i kolika je naša odgovornost, ali i da li mi danas „delamo i najmanje moguće da bismo zavrteli svet u drugom pravcu“.



Dadaizam je umetnički pravac začet uoči Prvog svetskog rata iz potrebe umetnika da se suprotstave sukobima, nasilju i drugim problemima koje su u tom trenutku zadesile čovečanstvo. To je pokret koji nije imao vlastiti program, već se borio protiv bilo kakvog programa i negirao do tada uspostavljene vrednosti u umetnosti. Jedini program dadaizma bio je da ne postoji nikakav program i upravo je taj smeo stav dao pokretu eksplozivnu i eklektičnu moć, koja se širila u svim pravcima, oslobođena od estetskih i društvenih ograničenja. Dadaizam kao umetnički pokret posebno nam se obraća danas kada, na žalost, vidimo toliko sličnosti sa vremenom u kojem je nastao.



Umetnice dadaizma su stvarale zajedno sa svojim kolegama i uspostavile su po prvi put neke umetničke forme. Tako je Hana Hoh zaslužna za razvoj kolaža i fotomontaže u dvadesetom veku. Emi Henings je zajedno sa Hugom Bolom osnovala Kabare Volter u Cirihu, ali se u istorijama umetnosti ona ne pominje kao neko ko je postavio temelj ovom umetničkom pravcu. Žene dade su pomerale granice slobode u svim oblastima, ne samo u umetnosti. Ipak, njihova imena se još uvek najčešće spominju u odnosu na njihove funkcije kao ljubavnice, žene, sestre. U ovom trenutku, ova tema je važna i za naše društvo, jer je neophodno stvoriti prostor za još veću vidljivost umetnica na srpskoj umetničkoj sceni, koje svojom umetnošću i radom dorpinose razvoju i vidljivosti naše kulture, ali su one same nevidljive i neprepoznate od strane našeg društva.



Poput umetnika dadaizma koji su bežali od Prvog svetskog rata u Cirih ili poput današnjih migranata, koji u čamcima putuju ka parčetu zemlje koje bi mogli nazvati svojim, likovi u predstavi putuju, a njihovi koferi se pretvaraju u čamce koji su istovremeno i njihovi domovi– jedina imovina koju poseduju na ovom svetu koji je postao nepodnošljiv. Ova pozorišna instalacija služi se jezikom muzike, pokreta i poezije na više jezika – srpskom, engleskom, ruskom, rumunskom, francuskom i nemačkom – koja, kao i sam dadaizam svojom ekcesnošću uživa u kršenju pravila.





DAH Teatar (osnovan 1991. godine) je nezavisna profesionalna pozorišna trupa koja traje i stvara u kontinuitetu više od četvrt veka u Srbiji i internacionalno.  Programi podrazumevaju kreaciju i produkciju dela iz oblasti savremene scenske umetnosti visokog umetničkog kvaliteta sa misijom da, kroz posvećen timski rad i smelu pozorišnu umetnost, provocira, inspiriše i podstiče ličnu i društvenu transformaciju.