Pretraga

…Istoričar umetnosti Ješa Denegri svedoči da u periodu devedesetih godina, na beogradskoj likovnoj sceni dolazi do pojave novih aktera koji su “dali svoje zasebne i specifične, danas u nizu primera, istorijski vredne i relevantne doprinose.” Ti novi likovni akteri razvijaju se na terenu zasićenom prevelikom količinom informacija i različitih simbola. Oni daju nove inpute umetničkoj sceni tako što pokazuju i novije i sadržajnije umetničke prakse u konkretnom prostoru i vremenu u kom se nalaze. “Ideja je da je umetnost samom svojom prirodom bitnija i trajnija od tekućih zbivanja, pa umetnost predstavlja i određenu alternativu u odnosu na trenutni kontekst”. Ovi autori ukazuju na tendenciju da se krene u jednom drugom pravcu, drugačijem od postojećeg uz potrebu da se održi i očuva autonomna pozicija umetnosti (…) Veljko Vujačić je slikar koji koristi sveden jezik apstraktnog slikarstva, monohromna bojena polja. On stvara sliku objekt, formu u prostoru. Platno se sastoji od niza slojeva gde je svaki sloj u stvari filter prethodno bojenog sloja. Umnožavanjem filtera stvara osećaj zamagljene realnosti. Realnosti koju posmatrač može doživeti i nadgraditi (...) Odlika ove struje apstraktnog slikarstva je da se udaljava od predmetnog, čak i bilo kakva naznaka predmetnog ne postoji. Umesto predmetnog uspostavlja se takozvana struktura ili mreža, niz bojenih slojeva, kao regulator onog što se dešava u bojenom polju. NJegovu strukturu čine pravilno islikani slojevi slike, sa vertikalnim ili horizontalnim trakama, sa ponavljanjem, čine da slika ima svojstva niza, serije, ritma variranja sličnih, ali ne i identičnih jedinica u bojenom polju. Bitan element njegove “strukture” predstavlja odlika da bojeno polje ne sakriva potez, samu četku, čime se odbacuje impersonalnost realizovanog dela.

Postminimalizam slavi gest. (...) Cilj je da se stvori snažan utisak kod posmatrača kroz monumentalnost, jednostavnost i tišinu kojima pulsiraju njegova dela. NJegov odnos prema formi i minimalistička rešenja bojenog polja pokazuju harmoniju jednog prostora u kom posmatrač može da traži slobodu, kao jedan duhovni prostor gde konačno može doći do ravnoteže. Tišina, mir i osećaj vremena koje još stoji.



“Vujačić je danas u ovoj sredini jedan od retkih umetnika koji koincidira sa relevantnom problematikom trenutka u kome njegovo delo nastaje”.



Odlomak iz teksta ”Ka minimalizmu, prostor Veljka Vujačića", Bojana Muždeke pisanog za katalog izložbe "Bez naziva, Veljko Vujačić"