Pretraga

Zajednička izložba pod nazivom The Image of the City nastala je saradnjom dva umetnika sa međunarodnim iskustvom – banjalučke slikarke Željke Paić, koja se prvi put predstavlja beogradskoj publici i poznatog beogradskog vajara Đorđa Aralice. Umetnici prezentuju oko četrdesetak radova galerijskog formata sastavljenih namenski za ovu tematsku izložbu, kao i još dvadesetak radova nastalih u poslednjih par godina.



Centralni deo umetničkog projekta izveden je kao zajednički prostorni blok, koji ilustruje interesovanje oba autora za senzibilitet modernog grada. Kroz medije slikarstva i skulpture i kroz efekat ujedinjene prezentacije, autori kreiraju svoju viziju kompleksnog doživljaja vizuelnog fragmentovanja koji nude moderni gradovi i tako dele svoju definiciju odnosa fenomena urbaniteta i identiteta jedinke u modernom vremenu.



Izloženi materijal, skulpture prepoznatljivog Araličinog stila, ovaj put realizovane od poliranog čelika, dodaju objektima dinamičku komponentu i introspektivnu humanu dimenziju. Platna Željke Paić sa arhitektonskom tematikom i duhovito interpretiranim fragmentima urbane arhitekture, nude predstavu grada uobličenu u dinamičnu kolorističku konstrukciju. Reflektivne površine skulpture i efekat ogledala na izlagačkim površinama daju celokupnom ambijentu galerije četvrtu dimenziju –  dimenziju iluzije – koja povezuje slikani i  vajani  materijal.



Vajar Đorđe Aralica veoma je dobro poznat beogradskoj publici. Njegova skulptorska dela uglavnom ilustruju dve osnovne umetnikove preokupacije, tj. makrosferu arhitekture i monumentalnog koja se pojavljuje kao širi okvir za njegov osobeni diskurs – mikrosferu objektivne svakodnevnice ovaploćene u interpretacijama efemernih predmeta iz ljudskog okruženja. Tema grada i gradskog života prisutna je u njegovom delu od samih početaka izlaganja u Beogradu. U neku ruku, ova izložba predstavlja nastavak Araličinog opusa predstavljenog na izložbama City Luggage i Urbanscapes – Blok. Kao i tada, Aralica se predstavlja minimalističkim skulpturama jasnih geometrijskih formi, koje nose izraziti arhitektonski kvalitet i autorov naročiti osećaj za monumentalno. U skladu sa svojim interesovanjem za multidimenzionalane prostorne kvalitete skulpture, refleksivna površina skulptura, uvodi transformativnu komponentu svetlosti, koja skulpturama dodaje novu irealnu – iluzornu – perceptivnu komponentu.



Slike banjalučke umetnice Željke Paić, diplomiranog arhitekte i akademskog slikara, takođe imaju arhitekturu i urbani pejsaž kao svoj lajtmotiv. Njen opus uključuje dela na kojima se vedute modernih gradova tretiraju kao apstrahovane forme i uniformni geometrizovani motivi. Na prvi pogled nereprezentativne, njene kompozicije se u oku posmatrača pretvaraju u kontemplativne prizore udaljenih gradova, beskrajnih koloneta, nizove portala, ili u pogled na nebo gde perspektiva razrešava prostornu zagonetku i uvodi humanu razmeru kao karakterističnu komponentu urbanog pejsaža. Paić nam predstavlja i svoje novije slike koje su dalji tretman teme iluzije. Napravljene i uokvirene kao nasumice izabrani fragmenti slike, one iznova negiraju integritet slikane površine. Slike cure iz platna, ili nekavom silom probijaju njegov okvir ne pridržavajući se očekivanom formatiranju slikane površine. Dok se oko navikava na prevaru, posmatrač u njenim naizgled apstraktnim motivima, sa čuđenjem otkriva arhitekturu i prostor. Favourite Illusions se na prvi pogled vezuju za umetnost op arta, ali one ustvari predstavljaju modernu i proširenu, ili u neku ruku, invertovanu verziju klasičnog trompe l’oeil, gde se prostor maskira, a ne forsira, da bi oko, kad ga konačno percipira, bilo uvučeno u dinamičku igru alternacije optičkih i perspektivnih iluzija.



Pred nama je izložba dva umetnika, čija saradnja nije ekskluzivno vođena narativnim okvirom. The Image of the City je svakako njihov odgovor na viđenje urbanog prostora, kao i jedinke u intenzivnom i dinamizovanom, ali nekontinualnom i fragmentovanom svetu čulne iluzije. Međutim, ovom izložbom, Paić i Aralica pokazuju da je njihov pogled na umetnost kompatibilan u pogledu istraživačkog odnosa prema reprezentaciji prostora i predmetnog. Njihova umetnost kao da egzistira u liminalnoj oblasti između apstraktnog i reprezentativnog, u zoni amalgamisanja koncepata oprečnih shvatanja umetnosti. Ova dva umetnika tako se profilišu kao zagovornici ‘treće prakse’, kako je takav umetnički stav definisao Đorđe Kadijević, tj. proponenti ‘sintezičkog integralističkog mišljenja u postavljanju pozicije predmeta u umetnosti, analognom sažimanju njegove pojavne forme i unutarnjeg smisla’.