Umetnik

Prati umetnika

Pretraga

Tatjana Pejović: Beograd i tačka

Samostalna izložba autorke Tatjane Pejovićslika pod nazivom, "Beograd I tačka", Gvarnerijus, 25. decembar, 2017., sa pocetkom u 20. sati.

 


Dragan Jovanović Danilov


 


Beograd je gigantska biblioteka kroz koju protiču Sava i Dunav, njegova uvek budna ogledala u kojima se projektuju dubinski slojevi ovog grada. Ova mi rečenica pada na pamet dok posmatram sliku “Beogradska Tvrđava” Tatjane Pejović. Slikarski svet ove umetnice nadahnut harizmatičnim gradom, opstoji između širokih, epskih prostornih vizija i lirskih slutnji, utisaka i uznesenja. U pitanju je živo, pokretljivo slikarstvo u kome jedna ozarena meditacija podiže temperaturu slike. Pejovićeva na jedan duboko ličan način predstavlja sugestivne urbane prizore. U ovakvom slikarskom idomu, sve odlučuje snažna, gestualna vitalnost koja dolazi iz tajanstvenih odluka nagona. Ova umetnica ne opisuje, već na slikarskom polju izražava unutarnje poimanje, mentalnu predstavu Beograda. Ona se prepušta urbanom prizoru , ali ga nikad ne tretira direktno i skrupulozno, već traži i uvek, po pravilu, nalazi najizrazitije momente atmosfere. Zato na njenim platnima sve likovno vibrira, a opet sve je stilski čisto i jasno definisano. Vidljivi svet na slikarskom polju tako postaje imaginaran, a imaginarni svet preobraća se u stvarnost i to sve u jednom zapletu koji je zapravo duševni proces.

Sva značajna dela u umetnosti proizašla su iz ezoteričnih škola. Ezoterija i tradicija nerazoriva su osnova. Slikarsko bavljenje Tatjane Pejović zasnovano je na ezoterijskim uvidima, preobražaju i promeni. Njena manuelna euritmija je puna dramatičnog nemira i sva u službi istraživanja ponora ezoterijsko-duhovne intime. Nesuspregnuta fantazija jednog dramatsko-ekspresivnog slikarskog rečnika artikuliše se u ezoterične prizore Beograda, koji je za ovu umetnicu zapravo harizmatični grad za samospoznaju. Tatjana Pejović priziva jedan poetski, unutrašnji grad, a ne faktografski Beograd. Ovde se preispituje i na nove osnove postavlja problem urbanog prizora. U prizorima koje Pejovićka slika postoji ona nepredvidljivost koju samo filmski kadar može da uhvati. Ovde se gotovo filmski podešava okvir za snimanje kadra. Kadar je tu sličan prozoru na vagonu koji u krupnom planu uokviruje prizor (paradigmatičan primer je slika “Večera”).Čitav jedan ciklus urbanih prizora, po zakonima neke začudne onirične logike zapravo tretira temu nestabilnog identiteta. Predmet Pejovićkinog zanimanja su takođe i melanholično izolovani prizori ljudskih figura (“Motiv sa Slave”) ili predmeta (šoljica kafe ili čaše) koji su u svojoj zavodljivo pasivnoj prirodi suprotstavljeni spoljašnjoj agresivnosti. A prizor nije ništa drugo do drugačije sagledana realnost. Obojeni antropološkim i egzistencijalnim pesimizmom, oni imaju nečeg od izvorne manirističke artificijelnosti. Pejovićkin likovni jezik prožet je setnim, istančanim štimungom. Ova umetnica, očigledno, poznaje scenske mogućnosti prizora koje slika i koji su strategijski smešteni u trajno zaustavljeni kadar. Proračunati rakursi iz kojih se sagledava prizor stvaraju posebnu vrstu tenzije, što je zaista originalno otkriće. U mediteranskom ciklusu slika, mislim prevashodno na prizore Herceg Novog i Boke, Tatjana Pejović ne istražuje preduboko u tmini već svoj svet gradi od svetlosti dana. Njen slikarski jezik priziva bogat koloristički registar. Dekorativnost ovog slikarstva ozarena je jednim unutrašnjimobeležjem. Slikarsko polje natopljeno je poezijom duševnog stanja, unutrašnjom sjajnošću. Otuda se u ovom slikarstvu manifestuje životna radost i jedan vedri orfizam. Slikarstvo Tatjane Pejović mogli bismo definisati kao samoispitivanje i samoosvetljavanje putem kojih se ponire u dubine gde se otvara „školjka ega“. U pitanju je umetnica mediteranske senzibilnosti i duševnosti, ali koja se ne odriče ni severnjačkog svetla. Na njenoj slici jedna ekspresivna dramska opruga i pikturalna nervoza odnose prevagu nad mimetičko-reprezentacijskom paradigmom slike i racionalnom dedukcijom.


 


Tatjana Pejović (rođena Tomić) Rođena 1976. godine. Završila Fakultet likovnih umetnosti u Beogradu, 2001.godine, u klasi dekana, profesora Anđelke Bojović. Postdiplomske specijalističke studije na Fakultetu organizacionih nauka, smer menadžment u kulturi i umetnosti, završila 2009. godine u Beogradu. Član ULUS-a od 2002. godine.


Samostalne izložbe:

Galerija “Madam” Pančevo 2002. godine

“Galerija 73”, Beograd, 2002. godine

Kulturni centar Šabac, Šabac, 2003. godine


 

Datum objavljivanja: 25.12.2017.