Pretraga

Anđela Mujčić je rođena 23.2.1981. godine u Nišu. 2005. Diplomirala slikarstvo na Fakultetu umetnosti u Nišu u klasi profesora Đura Radonjića. 2008./2009. Završila Specijalističke studije na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu u klasi profesora Dragana Jovanovića.  Trenutno je na doktorskim studijama na Fakultetu umetnosti u Nišu.



Samostalne izložbe / 2011. Prima Center Berlin / Galerija savremene umetnosti Smederevo / Galerija narodnog univerziteta Vranje / 2010. Galerija Blok Beograd /  Savremena galerija Zrenjanin / 2009. Galerija niškog kulturnog centra – NKC. Grupno izlagala na oko 50 izložbi u zemlji i inostranstvu / Učestvovala na 13 likovnih kolonija / Član ULUS-a od 2010. godine i ArtEQ umetničke grupe / Dobitnica druge nagrade na kreativnom multimedijalnom konkursu „Voyage Bleu“ u Beogradu 2010. godine / e-mail -  andjelart@gmail.com



Anđela Mujčić do svojih slika-objekata dolazi specifičnim postupkom postepene transformacije tradicionalnog slikarskog jezika: autorka polazi od klasičnog žanra dečijeg portreta ali umesto da je smesti u pravougaonu, dvodimenzionalnu ravan uobičajene štafelajne slike umetnica u potpunosti izdvaja figuru, smešta je u realni prostor i tako dolazi do nezavisnog slikarskog objekta koji stupa u interakciju sa okolnim trodimenzionalnim prostorom. Individualne portretne karaktersitike se gube i ostaju samo skoro tipski, krupno kadrirani likovi koji dominiraju u vizuelnoj strukturi slike-objekta. Umetnica koristi privatne, amaterske fotogarafije kao osnovu i na taj način gradi neku vrstu skoro lične, intimne ispovesti. Likovi dece neodređenog socijalnog statusa, izmešteni prostorno i vremenski fromiraju atmosferu neodređene nostalgije, topline i sećanja. Anđeline  slike kao da predstavljaju nostalgični dokument nekakve privatne, skoro nevidljive istorije.

(Dr. Nikola Dedić)

Duhovito, jezgrovito slikarstvo donosi nam Anđela Mujčić. Figure, nalik onima sa starih fotografija, brižljivo oslikane i isečene po konturama sa tabli lesonita, posmatraju nas zagonetno, tipskim, vragolastim, lujkasto-blentavim izrazima. One kao da su iznenađenije onim što vide (a vide nas), od nas samih onim što vidimo (a vidimo njih). Kako li tek mi izgledamo? Legitimnost strategije, prisvajanja svega što mu se prohte omogućuje savremenom umetniku nebrojene mogućnosti u građenju sopstvene umetničke produkcije. Ovakve tendencije nalazimo u Anđelinoj poetici. Njeni likovi, izašavši izvan fotografija i izvan okvira (okvira u tradicionalnom poimanju slike, pravougaonog rama na koji je razapeto platno), bivaju rekontekstualizovane, odbacuju stari i poprimaju novi smisao. Anđela provocira granice medija inteligentnim smeštanjem pojedinih figura na gornju prečku rama, odnosno postavljanjem jedne kraj druge umanjene projekcije klasične slike i slike-objekta istog motiva ali uvećanih dimenzija.

(Miodrag Kutlešić – istoričar umetnosti)