Pretraga

Po rečima Dejana Đorića, istoričara umetnosti i likovnog kritičara, u skulptorskom delovanju vajara Slobodana Daneta Stojanovića, koje traje kontinuirano više decenija, dolaze do izraza mnoge klasične vrednosti skulpture, koje je odvajaju od drugih umetnosti. „Reč je o posebnom „govoru” skulpture u smislu isticanja taktilnih osobenosti, zasnivanju kompozicije na simetriji ili odstupanju od nje, realnog ili simboličnog odnosa prema prirodi, simbolizovanju i apstrahovanju oblika iz stvarnosti, svođenju i ukazivanju na elementarno. U Stojanovićevom opusu dolazi do isticanja pune i prazne, šuplje i celovite forme, kontrasta velikog i malog, jednostavnog postamenta i složenog tela skulpture, do vizuelno upečatljive suprotnosti između oštrog, špicastog, nazubljenog i glatkog, tj. razlike u osnovnim, euklidovskim oblicima kocke, lopte i piramide. Te vrednosti moguće su samo kao posebnost skulpture, kao retorika trodimenzionalnih formi neostvariva u slikarstvu i u drugim umetnostima. One, u celini i detalju, ne samo da dolaze do potpunog izraza u pojedinim, već u većini ostvarenja Slobodana Stojanovića. Reč je i o elementarnom kontrastu otvorene i zatvorene forme, celine i detalja, živopisno, skoro crtački obrađene površine pojedinih skulptura i njihove potpune forme, uočljive možda najpre kao kontura. Tako, u toj drevnoj retorici skulpture, u njenoj gramatici oblika, postoji osnovna kontrastiranost između organskog i geometrijskog, prirodnog i veštačkog, forme bliske ljudskom, ženskom telu i one izvedene iz matematike, tj. geometrije; tu podelu ističe i Stojanović. Uočavamo u njegovom opusu i druge elementarne zasnovanosti, kao što su raskoraci teškog i lakog, ranoteže i destabilizacije, uspravne ose skulpture i one nagnute ili kose. U tom stvaralaštvu razvijane su i grupne kao i pojedinačne forme a stilizovane mačke ili ženski portreti dovedene su u sklad sa potpuno apstraktno rešenim skulpturama. Očigledno je da se tematski i izražajni prostor ovog umetnika širi prema granicama realnog i imaginarnog, ako apstrakciju uopšte smemo smatrati i jednim delom, ili svojstvom mašte. Ljudski oblici se kod njega mogu shvatiti kao apstraktni a apstraktni kao humanizovani ili, u još boljem smislu, kao apsolutni“. (Izvod iz teksta za katalog, Dejan Đorić )

Slobodan Dane Stojanović, završio Akademiju likovnih umetnosti u Beogradu, vajarski smer, 1970. godine u klasi Jovana Kratohvila. Član ULUS-a od 1975. godine. Organizovao 30 samostalnih izložbi, među kojima su najpoznatije u ULUS-ovoj galeriji u Beogradu 2002 , izložbe u SANU, ogranak u Novom Sadu, 2001, 2013. u galeriji Platoneum. Učestvovao na brojnim izložbama u zemlji i inostrastvu. Učesnik mnogih kolonija i autor spomenika Janisa Janulisa na Krfu ,spomenika Jovana Cvijića (muzej Jovana Cvijića u Beogradu) , autor projekta Vajarske kolonije u drvetu (Kalemegdan).  Dela mu se nalaze u Narodnom muzeju u Beogradu, u Muzeju grada Beograda,u Galeriji Savremene umetnosti u Pančevu, Smederevu, Novom Sadu, Apatinu, Paraćinu, Nišu, Kruševcu i dr. Član odbora Veterana ULUS-a,  dobitnik mnogobrojnih nagrada i priznanja.

Izložba će trajati do 19. oktobra.