Pretraga

SIMBIOZA POETSKOG I VANPOETSKOG



Aktuelna umjetnost nosi u sebi koncentrate multipolarnih uprizorenja u kojima se često nazire borba između racionalnog i iracionalnog, instiktivnog i režiranog. Umjetnici kroz svoju hipersenzibilnost zapisuju vidljive argumente kojima promišljaju prirodu i svijet kroz okulare različitih estetskih usmjerenja. Otvorenost artističkih praksi ka umjetničkom eksperimentu nedvosmisleno je dala signal mnogim stvaraocima da izađu iz vlastite „zone komfora“, i da ne postanu isključivi baštenici svoje primarne umjetničke vokacije. Ovakva praksa je besprigovorno prigrlila multimedijski, otvoren i pluralistički jezik svih neosintetičkih i slobodnih kreacija, kroz koje su umjetnici prezentovali kolažirane fragmente svojih raskošnih talenata. Aleksa Vidaković, slikar po vokaciji, izlazi u javni prostor serijom fotografija koje nepretenciozno postaju izazov iskustva koje nam predstavlja rafinirani i intimistički duh umjetnika. Umjetnik je serijom fotografija, koje su nastajale u jednom dužem vremenskom periodu, iskazao svoje opredjeljenje da ostvari simbiotičko jedinstvo poetskog i vanpoetskog, u kojem jasno vladaju zalaganje za strukturalni red i jasna kompoziciona pravila. NJegova sistematičnost u gradnji prikazanog motiva, aktivirana specifičnim izborom osvjetljenja i kolorita, harmonijskih odnosa među formama i ostvarenom atmosferom u konačnici, navodi posmatrača da većinu fotografija posmatra okom slikara. Budnost umjetnikovog uma bilježi svijet u trenucima u kojima je on tjelesno i duhovno sajedinjen  sa metafizikom viđenog. Fizička i duhovna vježba se prepliću kada Aleksa prepoznaje rembrantovsku tišinu i punoću tame kojoj suprotstavlja hiperdecibelnu zvučnost i atmosferu ulica NJujorka. Prepliće se uhvaćeno vrijeme dokolice sa vizuelnim i plastičnim sklopovima, a sve na postavci kontemplativnog kadra. Svi geometrizovani sklopovi kriju u sebi raskoš slikarskog jezika kroz koji umjetnik odabirom banalnih formi „izvlači“ njihovu suštinsku ljepotu. Iako nastoji da ostvari savršenu i uravnoteženu kompoziciju, Aleksa usmjerava svoj fokus savršenstva sa geometrijske tačnosti na likovnu prirodu. Neminovna odstupanja od tehničke savršenosti ne brinu umjetnika. On se spontano prepušta istinskom zadovoljstvu fotografisanja i participira s razlogom ka onom dijelu umjetničkih praksi koje krase slobodan i neopterećen kritikom duh mlađe generacije likovnih stvaralaca. NJegovo slikarstvo ovim ciklusom ostvaruje novu egzistenciju kroz objektiv foto-aparata, skoro se sudbinski poistovjećujući s ovim medijem kroz novootkrivene izražajne likovne mogućnosti. On je nastavljač gradnje oblika i predmetnih znakova, vješt u simbiozi poetskog i vanpoetskog, te angažovan u očuvanju istinske ikoničke vrijednosti fotografije/slike.



dr Siniša Vidaković, istoričar umetnosti