Pretraga

Nina Todorović je rođena u Beogradu, 1973. godine. Diplomirala 1999. na FLU, Beograd, odsek slikarstvo, u klasi profesora Čedomira Vasića. Od 2000. član ULUS-a, sa statusom samostalnog umetnika. 2002. magistrirala, u klasi istog profesora. 2014. doktorirala na FLU, Beograd (mentor redovni profesor dr um. Mileta Prodanović). Od 1995. godine aktivno izlaže, a do sada imala preko 40 samostalnih i učestvovala na preko 200 grupnih izložbi, kao i brojnim likovnim kolonijama, radionicama i web projektima, u zemlji i inostranstvu. Dobitnik je više domaćih i međunarodnih nagrada. Radovi joj se nalaze u domaćim i stranim muzejima i kolekcijama.

ninatodorovic@gmail.com

www.ninatodorovic.com

www.architectureofmemory.com

www.ninatodorovic.blogspot.com

"Prostor obuhvaćen imaginacijom ne može da ostane indiferentni prostor izložen merenjima i mislima geometra. Taj prostor je doživljen. I to doživljen ne u svojoj pozitivnosti, već sa svim pristrasnostima imaginacije." Gaston Bašlar (Gaston Bachelard), Poetika prostora

Cilj Umetničkog projekta ARHITEKTURA SEĆANJA bio je da zabeleži lični odnos umetnice prema gradu i neposrednoj okolini u kojoj obitava, kao svedok svakodnevnih promena na urbanističkom i arhitekstonskom

planu, u datom istorijskom trenutku, ali i promena koje navedeni procesi ostavljaju na mentalnim mapama pojedinca i zajednice, sa specifičnim osvrtom na ličnu porodičnu istoriju i najranija sećanja. Osnovno polazište predstavlja kuća, koja se može shvatiti i kao obrazac svojevrsne topografije unutrašnjeg bića svake jedinke, a koja je zaslužna za sve buduće modele intimnosti koje čovek vremenom formira. Početak rada na projektu se poklapa sa prvim vidljivijim tranzicionim promenama u arhitekturi grada. U pokušaju da se od zaborava sačuvaju otisci starih, već srušenih kuća, kroz foto-dokumentaristički pristup, dolazi se do obrade ličnog, emotivnog materijala, pohranjenog u porodičnim arhivama, koje bivaju iznete pred oči javnosti u vidu ambijentalne instalacije, internet prezentacije i video rada. Projekat je realizovan kroz ilustraciju ličnog odnosa prema rodnoj kući, u kojem se ogleda i odnos prema gradu u celini, kao i prema pojedinačnom i kolektivnom sećanju i svim promenama kojima arhitektura i memorija podležu. Zaključak je da mesto/objekat može da poseduje auru, te da se ona, kada dođe do njegovog fizičkog nestanka, preseljava i živi u našem sećanju. (iz doktorskog umetničkog projekta)