Pretraga

KRUG NIKOLE DOBROVIĆA: UČITELJI I SLEDBENICI

Autor: Tanja D. Konli, Boston

Uprkos trenutnim kontroverzama kada je reč o mestu Srbije na mapi Srednje Evrope, istorija njenih akademskih, obrazovnih i kulturnih institucija modernog doba zasniva se upravo na zaostavštini Srednje Evrope. Još od uvođenja studija arhitekture na beogradskoj Velikoj školi, u kasnom XIX veku, njeni profesori Mihailo Valtrović, Dragutin Milutinović, Nikola Nestorović, Andra Stevanović, Dragutin Đorđević i Branko Tanazević, između ostalih, bili su diplomci tehničkih univerziteta Srednje Evrope, u Berlinu, Drezdenu, Karlsrueu i Minhenu. Studijski program arhitekture na Tehničkom univerzitetu u Češkoj, kada je Nikola Dobrović stigao u Prag 1919. godine, upravo je bio prilagođen za studente i sa češkog i nemačkog govornog područja. Do tada je nastavni plan i program studija bio veoma sličan onima u pomenutim centrima i bio je isključivo na nemačkom jeziku još od XVII veka. Tokom decenijskog boravka u Pragu, Dobrović je postao strastveni pobornik moderne, pokreta koji se proširio svetom, i do kraja života se zalagao za njegove doktrine. Uprkos pokušajima da pronađe zajedničku sponu između svojih ideja i zamisli i onih iz nešto zapadnijih centara, poput Holandije i Amerike, Dobrović nije mogao da se distancira od dominantnetradicije arhitekture Srednje Evrope, kojoj je bio izložen tokom godina kada se izgrađivao kao arhitekta. Razgovaraće se o tome kako odgonetnuti izvorne uticaje Srednje Evrope u praktičnom i u teorijskom delu Nikole Dobrovića i kako da se ti tragovi prate u delima budućih generacija arhitekata obrazovanih na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu.

MODERNA U ILI MODERNA O MEDITERANU?

ARHITEKTURA NIKOLE DOBROVIĆA U  DUBROVAČKOM PODRUČJU

Autor: Ljiljana Blagojević, Beograd

Moj prilog seminaru razmatra metodologiju projektovanja i arhitektonsku filozofiju Nikole Dobrovića, onako kako su se one menjale sa njegovim prelaskom iz jednog od središta modernog pokreta – srednjoevropske metropole Praga – u periferni, znatno manji grad na jugu Jadrana – Dubrovnik. U periodu od sedam godina, koliko je aktivno radio na dubrovačkom području, od 1934. do 1941. godine, Dobrovićevi projekti u samom gradu i objekti u široj okolini svedoče o jednom procesu prilagođavanja univerzalizma modernog pokreta specifičnim zahtevima savremene mediteranske arhitekture. Moja prezentacija biće usmerena na analizu detalja i materijala koji su korišćeni u Dobrovićevim objektima na području Dubrovnika, sa ciljem raspoznavanja porekla njegovog projektantskog pristupa o Mediteranu u modernoj arhitekturi. Pretpostavka od koje polazim jeste da materijalnost Dobrovićevih dubrovačkih objekata izražava arhitektovo uvažavanje istorije i tradicije građenja Mediterana, odnosno da on kroz istraživanje, pisanje i tumačenje istorije arhitekture i graditeljstva razvija teme savremenog projektovanja koje su istovremeno njegova osnovna preokupacija. Cilj mog priloga seminaru je da pokažem da upravo ove teme povezuju praksu Dobrovićevog projektovanja u oblasti Dubrovnika sa njegovim intelektualnim poreklom iz društveno-kulturnog okruženja Centralne Evrope, a njegove projektantske stavove sa teorijskim konstruktima Gotfrida Zempera i, šire, zemperijanskom tradicijom u modernoj arhitekturi.