Pretraga

Izložba crteža arhitekte Natka Marinčića (1941 – 2004) povodom promocijije monografije “Odabrani crteži” u izdanju Muzeja savremene umetnosti Vojvodine.









Crteži Natka Marinčića



Vladimir Mitrović (iz teksta monografije „Odabrani crteži“, MSUV, 2023)



Novi Sad na crtežima Natka Marinčića



… Po opštem mišljenju Natko Marinčićje bio jedan od najtalentovanijih arhitekata i crtača svoje generacije. Ipak, za života nije prepoznat kao vrsni crtača verovatno zbog nezaiteresovanosti sredine, ali i skromnosti i nedostatka ličnih umetničkih ambicija, radovi su mu ostali da se otkriju i prikažu posle njegovog odlaska. Crtajući ali i slikajući lako i brzo, Marinčić je ostvario pozamašan opus koji tek treba da se istraži, zabeleži i prezentuje. Njegovi radovi se mogu svrstati u nekoli celina: arhitektonski crteži, rapidografima, često potom kopirani pa naknadano bojeni, skicen blokovi, malog formata, sa brojnim crtežima, vizijama i zamislima budućih objekata, crteži sa brojnih putovanja. Iako su motivi uglavnom vezani za arhitekturu ili urbane ambijente u kojima ona igra zapaženu ulogu, smišljani su i rađeni, opušteno, nadahnuto, saumetnički. U dahu, brzim i preciznim zapažanjima i potezima, isprekidanim ili jednostvnim linijama, crteži zrače neposrednošću pa čak i nekim pritajenim lirskim momentima, koji kod arhitekata nisu uobičajen slučaj.





Vedute Marinčićevog matičnog Novog Sada, kao svojevrsne dnevničke zapise, ne doživljavamo samo kao zabeleženu ideju ili trenutak, već više kao lični doživljaj viđenog. Mehanizam pamćenja, crtež kao stvar intime jer od intimnog doživljaja stvarnosti, prave ili one tek osmišljne. Nastajući brzo i lako, ovi crteži plene spontanošću sa iskustvom arhitekte i trodimenzionalnog izraza.



Crtao je skoro svakodnevno, u različitim situacijama, putovanja, ispijanja kafe u nekoj od novosadskih bašti, za crtaćim stolom ili na nekom od sastanaka. Tehnike koje je koristio takođe su, shodno njegovom umetničkom credu, takođe bile različite – olovka, tuš i pero, rapidograf, ugljen, ređe voštane ili drvene bojice kao i temperu, posebno izabranu za seriju slika velikih formata sa motivima Novog Sada…









Natko Marinčić (Ruma, 1941 – Novi Sad, 2004). Diplomirao na beogradskom Arhitektonskom fakultetu (1972). Po završetku studija radio u više projektnih organizacija gde je učestvovao u projektovanju brojnih objekata različitih namena i volumena. Apart hotel Univerziteta u Novom Sadu (sa arh. Miodragom R. Jovanović, 1990) već je označeno kao prelomno delo u njegovoj karijeri u kome se daje savremena vizija solitera preobučenog u posmodernističko ruho. U projektu za Zavod za zaštitu prirode Srbije u Novom Sadu (sa arh. Ljiljanom Milin, 1994) istražujući duh mesta stare, industrijske ulice, uz upotrebu tradicionalnog materijala – crvene opeke, stvara jedno od ključnih dela postmoderne arhitekture u Vojvodini. Sličnom misaonom sklopu pripada i zgrada Fakulteta za uslužni biznis u Sremskoj Kamenici (2004) koja svojom arhitektonskom estetikom najavljuje novo poglavlje u novosadskoj savremenoj arhitekturi. Učestvovao na više kolektivnih izložbi (Novi Sad, Sremska Mitrovica). Dobitnik je više stručnih nagrada od kojih se ističu dve Borbina nagrada za arhitekturu u Vojvodini (1991, 1994).