Pretraga

UVERLJIVO KAZIVANJE



Postoji mišljenje da je u svakom istoričaru umetnosti prikriven likovni stvaralac. Neki od njih, taj poriv nikad ne ispolje, dok ima onih koji su, paralelno sa životnim pozivom, negovali i svoj dar odnegovali do osobitih postignuća. U to nas uverevaju primeri iz bliže i dalje prošlosti. Da pomenem samo Momčila Stevanovića i Pavla Vasića, koji su ostavili vidnog traga u domaćoj istoriji slikarstva.

Tu tvrdnju potkrepljuje Mimica Miljana Aleksić, koja se smelo upustila u neizvesno, koliko tajnovito polje stvaralačkog iskušenja, kako bi dokučila fenomenološki aspekt likovnog tvorenja. Treba verovati, da njena pojava na likovnoj sceni nije slučajna. Ostaje slutnja da je taj imperativ već posedovala i potajno ga gajila. Samo je trebao povod, kako bi ga obznanila i svoja zapažanja artikulisala svetlošću i bojom. Ne treba smetnuti s uma okolnost ali i odgovornost, što je vreme provela i provodi pored uspešnog likovnog delatnika, kritičara i svestranog znalca, Dušana Đokića, uz čiji je nadgled, njeno formiranje i usavršavanje, teklo sigurnom putanjom.

Miljana je istrajavala i istrajala na iznalaženju, njenoj osetljivosti, primerenog likovnog kazivanja, kako bi otelotvorila svoje zamisli i, dabome, potvrdila se kao slikar. Na to ukazuju potonji radovi, što ih ovom prigodom, prvi put, pruža uvidu kulturne javnosti.

Pažljiva analiza otkriva da se ona odvažno uhvatila u koštac sa većim dmenzijama platna, koja, uprkos tehničkim i tehnološkim poteškoćama, na pouzdan način uspeva da savlada i, uz to, ovlada likovnim diskursom slike.

Njena dela nastaju skladom celishodnog uopštavanja spoljnih opažaja, čije dopiraje, sa osetljivošću prima, preoblikuje i potom, smisleno transponuje i temelji u sistem vlastitih vrednosnih domašaja. Redukovanjem oblika, prostora i forme, Miljana postupno zalazi u domen asocijativnog i apstraktnog poimanja sveta u kome nestaje spona sa stvarnošću, pretvarajući time, materijalnu datost u čist plastički znak i osobno značenje.

Mimica Miljana Aleksić je uveliko ovladala prepoznatljivim stilskim rukopisom, koji se još ogleda u brižljivom slaganju pigmenata, kadšto kombinovanih sa drugim supstancama, čime priziva u sećanje neka iskustva enformela. Pri tome, uspeva da, među bojenim poljima, uspostavi skladne odnose, što se slivaju u sled celovitih, sigurnih i uverljivih vizuelnih iskaza, koji je pridružuju zapaženim slikarima novije prakse.



 Zdravko Vučinić               







Rođena je u Beogradu 1954. godine, završila studije na grupi za istoriju umetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Član je ULUS-a i ULU “Svetionik”.

Učestvovala je na devedeset kolektivnih izložbi u zemlji i inostranstvu i ima pet samostalnih izložbi.

Nagrađivana za rad “Studenica” objavljen u časopisu “Prosvetni pregled” 1987. godine i na izložbi “Slobodni oktobarski Salon” drugom nagradom 2009. u Pedagoškom muzeju u Beogradu.

Radila je i kao kustos dvadeset godina u galeriji Gradske biblioteke u Pančevu.





mimicaaleksic1@gmail.com