Pretraga

DISKORD – krajnji kontrast koji se može odnositi na sve vizuelne elemente (kao  što su oblik, boja, veličina) i predstavlja najveće intervale njihovih vrednosti (plošnost naspram plastičnosti, veliko naspram malog, crno naspram belog).



Izložene skulpture minimalnog su izraza, očišćene od viška informacija i nastale su kao rezultat analitičkog istraživanja osnovnih elemenata skulpture kao trodimenzionalnog objekta (istraživanja proporcije, mase, volumena, ravnoteže, ritma). Upotrebljeni materijal je prilagođen funkciji i značenju same ideje: dobijeni oblici nisu arhetipske, simbolične ili mitske projekcije nekog vanplastičkog sadržaja već postaju realna prisutnost jedne opisne, predmetne i čiste geometrijske forme. Forma je predstavljena u njenoj punoj prostornoj stvarnosti i postaje znak ogoljenih pojmova mase, težine i gravitacije koji su tretirani kroz opšta i konstantna svojstva materije.

Skulpture su grupisane u dve celine i upućuju posmatrača da zanemari informacije koje nosi svaka od njih da bi prvo percipirao njihov međusobni odnos. Na taj način, svaka skulptura je prvenstveno svedena samo na formu – oblik koja svoje puno značenje dobija tek u koheziji sa ostalim skulpturama – formama u određenom prostoru. Naspram svake grupacije skulptura postavljen je njihov opažajni diskord: u istom međusobnom odnosu raspoređen je dvodimenzionalni zapis njihovih prostornih formi u vidu digitalnih fotografija koje su potpunim zatamnjenjem očišćene od „suvišnih“ detalja; forma je tako u svojoj dvodimenzionalnoj predstavi izgubila sve oznake prostornosti i time svedena na crnu površinu.



Oblik umetničkog dela predstavlja produkt organizacije, rasporeda i odnosa elemenata koji ga čine - apstraktne geometrijske kompozicije stoga se mogu odrediti kao dvodimenzionalne ili trodimenzionalne vizuelne strukture  sačinjene od jednostavnih, jasnih, monohromnih površina ili prostornih elemenata. Predstavljanje vizuelno različitih zapisa istog objekta inicira

pitanje istinitosti i pravilnosti njegovog percepiranja. Čovek svaki oblik koji opaža ne može odvojiti od prostora koji ga okružuje. Opažanje je prvi neposredni vid saznanja, dok je „prostor nužna predstava a priori koja čini osnov svih spoljašnjih opažaja“, navodi Kant. Likovnim jezikom rečeno, forma se izdvaja u odnosu na osnovu, pri čemu količina informacija koje posmatračevo oko prima zavisi od količine svetlosti. Ukoliko je forma premalo ili previše osvetljena, njeni opažajni kvaliteti su redukovani, pa tako trodimenzionalne forme gube čak i  pokazatelje svoje prostornosti ukoliko nema dovoljno svetla koje bi ukazalo na njih.

Milan Kulić (1988. Novi Sad)   Završio osnovne i master akademske studije na Vajarskom odseku Fakulteta likovnih  umetnosti u Beogradu. Trenutno na doktorskim studijama na istom fakultetu (mentor  vanr. prof. dr Radoš Antonijević). Tokom letnjeg semestra školske 2012/13 godine bio je  demonstrator na Vajarskom odseku Fakulteta likovnih umetnosti.   

Samostalne izložbe: 

2016, Razgovor o prostoru II, Narodni muzej, Smederevska Palanka -    2016, Razgovor o prostoru I, Muzej Horeum Marge Ravno, Ćuprija -    2016, Skulpture, Kulturni centar, Gornji Milanovac -    2016, Skulpture skulptura, Likovni salon Kulturnog centra, Novi Sad -    2016, Odnosi prostornih oblika, Galerija 73, Beograd -    2011, Skulpture, Kulturni centar, Ruma  Učestvovao na velikom broju kolektivnih izložbi u zemlji i inostranstvu (Nemačka, Italija,  Kanada).

Dobitnik je više nagrada tokom školovanja - nagrada Sreten Stojanović, za rezultate u skulpturi (2011) i Nagrada za skulpturu u materijalu SO Savski venac (2010. i 2012).  Stipendista Fonda za mlade talente (2009. i 2011) kao i Ministarstva prosvete, nauke i  tehnološkog razvoja, gde je od 2014. godine angažovan na projektu Društvo,  duhovno-materijalna kultura i komunikacije u praistoriji i ranoj istoriji Balkana  pri Balkanološkom institutu SANU.   Član Udruženja likovnih umetnika Srbije (ULUS).