Pretraga

Projekat "Procesi" se zasniva na introspektivnoj naraciji i intimnoj vizuelizaciji bola. U pitanju su serije crteža podeljene u nekoliko faza odnosno procesa. Svaka serija prikazuje neki proces bola koji je lično doživljen ili zamišljen ili je nastao prema nečijem opisu bola. "Procesi" jesu tokovi, putevi i načini kojima nešto postaje ili biva. Rad kroz procese omogućio mi je da u celini i kroz varijacije posmatram bol i telo; i da u njih implamentiram hronično lične i društvene promene koje su uticale na mene.





Istražujući različite aspekte bola od fizičkog do emotivnog prirodno se nametnulo razmišljanje o medicinskom crtežu. Logiku takvog crteža pokušala sam da prenesem na svoj rad, trudeći se da izbegnem precrtavanje naučnog crteža. Procese bola istražujem i analiziram imitirajući medicinski crtež, ali se po uzoru na srednjovekovnu islamsku medicinu ili tibetansku Thangku okrećem isključivo razmišljanjima i zaključcima o telu. Izbegavam konsultovanja savremenih medicinskih atlasa i knjiga, pokušavam da se kroz svoja razmišljanja i analizu približim problemu i da onda upoređujući ih sa crtežima i tekstovima u savremenim medicinskim atlasima uvidim koliko je univerzalna ljudska priroda.



Projekat sadrži sledeće radove: tri crteža na platnu "Proces: Oltar za dermatitis" (70 x 90 cm) koji zajedno sa serijom od tri crteža na platnu pod nazivom "Proces: Oltar za kičmu" (rad u nastajanju dimenzija 160 x 100 cm , kao triptih 160 x 300 cm) čine jednu celinu koja se bavi opsesijom bola. Hronični bol kičme kao i nepoznati razlog hroničnog bola kože postaju deo ličnog deformiteta koji se javlja u trenutku kada se javljaju i hronične epizode bola. Takva opsesija je iskazana kroz ideju oltara. Celinu nadopunjuje i veliki sto na kome su okupljeni različiti predmeti, neka vrsta žrtvenika. Ti predmeti predstavljaju dnevničke beleške i istraživanja (art book), maramice sakupljane tokom jedne godine u najintenzivnijoj fazi dermatitisa- hiper infekciji, kutijice sa predmetima, Ivanuške koje su neka vrsta imaginarnog medicinskog atlasa i crteži posvećeni traganju za izlečenjem. Ironično, crteži na oltariu dermatitis prikazuju izlečenje u obliku stavljanja maske. Svi predmeti koji su okupljeni na stolu dostupni su posmatraču da im se približi, uzme u ruke i istraži. Smatram da je takav pristup značajan kada je u pitanju oblik izlaganja dnevnika i predmeta. U suprotnom se stvara barijera koja posmatraču može da ne prija i da učini nedostupnim značajnu dokumentaciju za razumevanje umetničkog istraživanja.



 



Dalji rad na istraživanju medicinskog crteža odveo me je na studije istorije umetnosti u Istanbul gde je došlo do promene u vizuelnom izrazu, koja se poklapa sa promenom socijalne sredine, političkom i društvenom situacijom u Turskoj. U pitanju su crteži koji su u formi Art book-a i crteža na papiru (3 sveske sa crtežima i 16 crteža na papiru 24 x 62 cm). Dokumentujući zdravstveno stanje i situacije u kojima sam se nalazila pravim ilustrovani dnevnik. Tako su nastali crteži na kojima su glavni likovi postale čovekolike životinje, odnosno ovčice, kao simbol stada i kao simbol psihologije mase. Šesnaest crteža iz grupe Četiri elementa na duhovit način pokušavaju da ilustruju vreme koje sam provela u Istanbulu, situacije u kojima sam se našla, emotivno stanje i kontakt sa lokalnim stanovništvom. Iako su vizuelno na prvi pogled ispirisani japanskom kulturom mnogi motivi koji se pojavljuju na crtežima potiču iz islamske mitologije i biblije.





Crtež "Padavičar" (120 x 150 cm) istražuje pitanje epilepilepsije, nastao je kao opis bola koji nije lično doživljen. Eterična figura zadržala je vizuelnu stilizaciju koju sam odredila da prdstavlja telo u okviru imaginarnog medicinskog izveštaja. Takav pristup primenjujem po uzoru na medicinske knjige i njihove šematske prikaze. Kao autor imaginarnih izveštaja odlučila sam se da takav oblik tela sadrži neke od mojih ličnih karakteristika ali da u što je moguće većoj meri ostane šablonizovan, poput figure na oltarima i u prkazu bola pluća.



Crtež u nastajanju "Proces: Srce" (50 x 70 cm) istražuje jedan deo tela, pokušavajući da kroz senzaciju slike i zvuka promeni percepciju posmatranja. Intiman susret posmatrača sa crtežom trebalo bi da se postigne upravo preko zvuka kucanja srca koji bi bio dostupan preko slušalica. Posmatrač bi bio prinuđen da ih stavi i tako sam stoji ispred crteža. Zvuk i crtež trebalo bi da simuliraju rad srca i da stvore konekciju medju sobom i sa posmatračem. Zvuk srca preko slušalica mogao bi da utiče na rad srca kod posmatrača.



Ivana Aranđelović