Pretraga

U okviru ambijenta koji je Ivana Ivković uspostavila serijom fotografija u light box-ovima u Galeriji Fakulteta likovnih umetnosti, dominira natpis izveden od mlečno belog klirita sa led diodama - Holy office. U njenom dosadašnjem crtačkom opusu vrlo često smo nailazili na  verbalne intervencije, pisane reči koje su funkcionalno delovale i na vizuelnom i na značenjskom planu. Čak se na nekim radovima na papiru pojavljuje i ova sintagma, Holy office, koja upotpunjava alegorijsko ili simboličko značenje nacrtanog, ali ne kao njegovo imenovanje, već kao neki daleki cilj, mesto, dostignuće ka kome se teži.....

Ako se prisetimo italijanskog umetnika Maria Merza (1925-2003) koji je  na svojim izložbama sa kraja veka ispisivao bojom ili neonskim svetlom svoj kasno modernistički očaj „Che fare?“ / „Šta da se radi?“, vapaj umetnika u borbi za očuvanje originalnosti, autentičnosti, samosvojnosti, neponovljivosti svoga dela, natpis Holy officepredstavlja sasvim suprotno deklarisanje, i dalje enigmatično, blago parodirajuće, ali koje deluje  kao obećavajuće dostignuće tog mesta sa koga se ponovo uspostavljaju vrednosti, poredak ili Aura. Sa svog dalekog puta po svetu, ili na kraj sveta, po Južnoj Americi, Ivana Ivković donosi sećanja i iskustva koja je arhivirala kroz fotografije i prezentovala kao etape puta kojima se stiže do Holy office-a , kao putovanja do samog sebe, kao potrage za ličnim i umetničkim identitetom, kao zrenjem umetnika u novom vremenu.

Izbor fotografije kao medija joj je omogućio brze reakcije i umetničke intervencije u riskantnim situacijama u kojima je u fragmentima ili celini prizora, forme, situacije ili atmosfere prepoznavala svoje nacrtane prizore, svoje kompozicije. Na taj način je mlada umetnica uspostavila jedan inverzan odnos izmedju fotografije i crteža  gde snimljeno nije predložak za nacrtano, beleška ili podsetnik, već aproprijacija stvarnosti preko ličenja na svet stvoren u sopstvenom umetničkom radu. Taj autentičan odnos prema fotografiji proizilazi iz koncepcije njenog crtanog prizora koji je uvek, pored superiornog plastičkog kvaliteta, posedovao i poseban duh melanholije prožete blagim humorom. Ivanina emotivnost i refleksivnost njenog dela prema realnosti zaštićeni su od svake sentimentalnosti ili patetike samoironijom koja se krije i u samoj sintagmi Holy office koja je u njenoj interpretaciji sprega dva pojma (ne aludirajući na religijske konotacije) koji su u suštini u potpunoj suprotnosti.

Fotografije smeštene u kutije kao uhvaćeni trenuci, trajno izolovane slike izmeštene iz konteksta prethodnog života, kao leptiri  izloženi u staklenoj kutiji koji svojom lepotom i egzotikom podsećaju pre svega na svoju nedugovečnost, osvetljavanjem, kao dodavanjem one osnovne supstance karakteristične za slikarstvo, dobijaju još jednu dimenziju. Svetlost u kutijama priziva vreme, trajanje, a to umetnicu uvodi u sferu konceptualnog prostora. Osvetljavanje kao oživljavanje sećanja, a time i „trajnosti“, uspostavlja Auru svakog pojedinačnog prizora u ambijentu Holy office-a. (Tekst Bojane Burić iz kataloga povodom izložbe)