Pretraga

Napadi panike, iako ih uglavnom doživljavamo kao puku instinktivnu reakciju na bezizlaznost situacije u kojoj se osećamo ugroženo, uvek su unapred određeni kulturom u okviru koje smo formirani. Oni se izražavaju dominantnim kodovima koje smo tokom intelektualnog i emotivnog razvoja usvojili, među koje spadaju i kodovi definisni žanrovskim filmovima.



Već sredinom dvadesetog veka, Edgar Moren je u studiji pod nazivom "Film ili čovek iz mašte" utvrdio da su imaginacija i percepcija zapadnog čoveka već duboko postali prožeti uticajima filma. Ti uticaji su opstali i u dobu u kome su filmski sadržaji postali predmet remedijacije putem elektronskih i digitalnih medija (budući da se film, u prilično neizmenjenoj formi, i dalje gleda i u okviru televizijskih programa i na internet portalima). Štaviše, sve jednostavnije mogućnosti vraćanja, ponavljanja i izdvajanja ključnih scena iz filmskog narativa dovele su do toga da se pojedine retoričke figure, kojima te scene deluju na gledaoca, fetišiziraju do te mere da postaju konvencionalni izraz neke emocije ili afekta, stava ili mišljenja. Mi se već sasvim prirodno plašimo, strepimo, očajavamo i paničimo na način na koji su to činili likovi u Hičkokovim filmovima, pa prizore u kojima takve emocije dominiraju sebi predočavamo u optici noar-a.



 

Nemanja Nikolić, u svom prisvajanju filmskih sekvenci u svrhu kreiranja novih vizuelnih i narativnih, kroz crtež i animaciju preispituje šematizaciju imaginacije denaturalizacijom kinematografskih kodova koji je podržavaju, i u znatnom smislu uslovljavaju. Iako se koriste prisvajanjem filmskih scena i fragmenata narativa, Nikolićevi radovi se ne zadržavaju na njihovom ponavljanju i rekombinovanju, već ih koriste kao prepoznatiljve motive u procesu istraživanja forme i izražajnog potencijala crteža kao medijske prakse koja opstaje u okviru novih hibridnih medija, zadržavajući svoje karakteristike dodatno naglašene zvukom, pokretom i grafizmom skeniranih knjiga. Igra sekvenciranih vizuelnih predstava, u radovima o kojima će se voditi reč, posredovana je izvođenjem u medijumu crteža u svoj svojoj materijalnosti, sa specifičnošću jezika svojstvenog autoru. On svoje bogato crtačko iskustvo ne napušta u susretu sa pokretnom slikom, već ga nadograđjuje na način koji je primeren jeziku animacije; tragajući za optimalnim načinima integracije likovnog u filmski jezik. Optimalni način, pritom, ne podrazumeva ustupke iluzionizmu filmske predstave, već samo uklapanje u to što je Pazolini zvao filmskim ritmemama (prostorno vremenski kodovi realnosti kojima se postiže sklad psihofiziološkog iskustva realnosti kod posmatrača, i načina na koji se neka realnost predstavlja filmskim jezikom). Drugim rečima, Nikolićevi video radovi poput Panic Book i Double Noir su filmskim jezikom kodirane predstave izvođene u medijumu sekvenciranog crteža koji filmske kodove istovremeno denaturalizuje. Da bi se to naglasilo, rad Double Noir se u okviru prostornih postavki Nikolićevih radova izlaže i kao set crteža, u prostoru odvojenom od onog u kojem se projektuje animacija. Konačno, ciklus radova pod nazivom Samples of the Liquid Book, slike u tehnici akrila na platnu, jezikom geometrijske apstrakcije analizira kinematografske kodovima klasičnih filmova, bez upućivanja na njihove naslove i autore. U njima su pronađeni likovni ekvivalenti odnosa kadrova i rezova, u ritmovima njihovih međusobnih smenjivanja.

 



“Dijalog” je projekat kritičke recepcije aktuelnih umetničkih praksi lokalnih autora mlađe generacije, koji su osmislili i vode Ksenija Jovišević i Stevan Vuković, u okviru programskih aktivnosti Ostavinske galerije.