Pretraga

Branko Raković (1967) diplomirao je i magistrirao 1993. na slikarskom odseku Fakulteta likovnih umetnosti u Beogradu. Doktorski umetnički projekat odbranio je 2014. na istom fakultetu. Izlagao je na brojnim samostalnim izložbama u zemji i inostranstvu (Osaka, Seul, Tokio, Prag, Sofija, Šenken, Pariz, Hjuston, Beč…). Dobitnik je više nagrada iz oblasti slikarstva, grafike i crteža. Redovni je profesor na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu.  Od kritike prepoznat kao predstavnik Beogradskog neo-enformela, Raković je autor koji  jednako elokventno korespondira sa svim drugim oblicima organske apstrakcije i istorijskog slikarstva gesta. U osnovi svih njegovih radova nalazi se crtački i koloristički razuđena kompozicija, koja sa kumulativno intoniranim spletom linija i površina na slikanoj plohi,  gradi jednu od najautentičnijih vizija dubine slikarskog prostora. Ciklus pod nazivom  „Tamna strana“ biće prvi put predstavljen u Prodajnoj galeriji „Beograd“.





Ovde se radi o tipu slikarstva čija se vitalnost ogleda u jednovremenoj razmeđi akta „afektivnog prisustva“ i na platnu direktnog očitavanja rada nesvesnog, kao i  posledične razrade njegovog all-over efekta. U formalnom smislu Rakovićevo  slikarstvo neguje elemente jedne više „simboličke“ apstrakcije koja, kao i kod svih slikara ove orijentacije, nema svoje izvore u svetu predmetne realnosti. Apstraktni organoliki oblici, njihova bojena polja i materijalne senke, nosioci su jedinstvenog emocionalnog naboja slike zajedno sa čitavom mrežom energičnih crtačkih poteza. Poput sonornih interpunkcija, linija kroz široke namaze četkom ili hitrim urezivanjima  u slikarsku materiju, sa svakim radom opisuje jedinstvenu muzičku partituru i daje završni ton ukupnoj tektonici slike. Brižljivo razrađivane slikarske partiture crnog i spletovi njegovih linija je formalni mehanizam, koji  se provlači kroz ceo Rakovićev opus, demonstrirajući trasiranje energije elementarnih sila i snage telurskog. 



Slikarstvo Rakovića opisalo je široki luk emocionalnih tkanja i odnosa koji povezuju  sliku i njenog posmatrača, performativni akt izvođača i njegovu publiku. U ovoj poetici se uvek iznova prepliću: slikarski hedonizam i egzistencijalistička borba, intelektualni eskapizam i karnalno prisustvo, vreme performativnog akta i materijalni otisak njenog izvođača, testamentarni zapis o vremenu življene intime i moći njenog iskupljenja.



 

Jelena Krivokapić, istoričar umetnosti  (iz predgovora kataloga)