Pretraga

Kada smo koncipirali izložbu zajedno sa kustoskinjom, odlučili smo da prikažemo izbor radova na kojima smo zajedno radili, sami ih razvijali ili koji na različite načine, kao koautorke i koautore ili u saradničkim konstelacijama uključuju i druge umetničke pozicije, radove, koncepcije i promišljanja slike, izvedbe, teksta, prostora, različitih umetničkih načina izražavanja. Tako su, osim nas, okupljeni oko radova prikazanih na izložbi izvedbena skupina BADco, umetnica Tina Gverović, pisac Goran Ferčec, glumac Stipe Kostanić, umetnica i grafička dizajnerka Katarina Popović i glumica Sena Đorović. Kroz promišljanje izložbe kao formata želeli smo da izvedemo pogled na praksu kao na osetljivo, živo tkivo umetničke komunikacije i kontinuiteta u razmenama ideja, pre nego njihovo otuđenje i petrifikaciju.



S.I. i B.Đ.





„Okupljeni“ je izložba o saradnji koja ima svoj početak, kontinuitet, koja je stalno u procesu, žonglira sa akumuliranim znanjem koje je bilo, jeste i koje će biti u relacijama koje iscrtavaju scenu i scene lokala, regiona i mnogo šireg konteksta. Bilo bi jednostavno reći da se u njoj reflektuje i prikazuje dosadašnji rad Siniše Ilića i Bojana Đorđeva, a time i scena/scene, ali tako bismo ušli u banalizaciju koja bi nas uskratila svih više ili manje suptilnih niti i detalja koji zajedno konstituišu mozaik „Okupljenih“. Izložba ne predstavlja zatvorenu, zaokruženu celinu, niti stratešku selekciju najreprezentativnijih radova, već poziva na potisnuta, aktuelna, istovremeno i buduća promišljanja pojava, stvari, sistema. Kroz tri celine – EKSTERIJER, ENTERIJER, PAPIR - i različite medije i formate, uvek se pojavljuje telo koje se pita, uči, oznojeno, radno, ljubavno, izloženo, erotično, anksiozno, iscrpljeno, aktivno, ushićeno, telo u izgradnji, političko telo. Ono uvek dela i uvek je u nekom odnosu.

Povod za ovu izložbu je Nagrada ULUS-a za proširene medije dodeljena zajedničkom radu Siniše Ilića i Bojana Đorđeva „Orijentacija u 100 revolucija“ na Prolećnoj izložbi „Gde budućnost počinje?“ 2020. Ovaj rad je ujedno i centralna tačka izložbe „Okupljeni”. Digitalno odštampana slika na tekstilu površine sto metara kvadratnih u okviru Prolećne izložbe 2020. „Gde budućnost počinje?“ funkcionisala je kao podsetnik da su promene i drugačiji sistemi i svetovi koji se suprotstavljaju krizama koje kapitalizam proizvodi mogući. Imala je jednu vrstu uloge scenografije, i to ne samo performansa koji je sastavni deo ovog rada, već i čitave prostorne postavke, organizacije, produkcije i politike ovog izdanja izložbe u Umetničkom paviljonu Cvijeta Zuzorić, nastalom i održanom u trenutku velike krize i strahova koje nam je proleće 2020. godine donelo. Ovaj rad je nekoliko meseci potom bio situiran u potpuno drugačijem kontekstu, ali samo donekle. Veliko platno „Orijentacija u 100 revolucija“ postavljeno je u EKSTERIJER, na alpski glečer u Tirolu koji se topi zbog klimatskih promena čime su jukstapozicionirane predstave radnih i borbenih ljudi, te apstraktni obrisi revolucija uz pejzaž koji doživljava transformaciju nastalu pod negativnim uticajem delovanja sistema kojem kao da alternativa ne postoji.

Odatle, sa glečera u Tirolu, dramaturgija izložbe nas vodi u drugi EKSTERIJER, u intervenciju i izvedbu u pejzažu u Grobničkom polju u blizini Rijeke, mestu susreta prirode i infrastrukture sastavljene od aerodroma, automotodroma i autoputa, a potom u treći, na Mediteran, u Dubrovnik, u pejzaž oblikovan turizmom i komodifikacijom obale koja u pozadini priča ne tako blještave i ugodne priče.

Iz EKSTERIJERA, izložba nas vodi u ENTERIJER, u institucije gde ćemo se kretati kroz jedan muzej u rekonstrukciji, depo nekog drugog muzeja, ići ćemo u pozorište i na performans akademiju. Odatle ćemo uroniti u višestruke mogućnosti PAPIRA, celinu na izložbi koja ima karakter diskusije, eksperimentalni, dokumentarni i izlagački karakter. Po izlasku iz galerije, postavka izložbe se ne završava, već se nastavlja u vidu isečka audio-ambijentalnog cruising performansa.

U svim ovim celinama, telo je ono oko kojeg se pletu iskazi, anticipacije, detektovanja, progovaranja, glasna ćutanja i gestualnost koja nikad nije konačna, već uvek poziva na nove, još neotkrivene mogućnosti i borbe.



M.D.



Siniša Ilić, likovni umetnik aktivan i u polju izvođačkih umetnosti bavi se kroz različite medije društvenim tenzijama i mehanizmima. Bojan Đorđev je pozorišni reditelj ali i sa praksom u autorskim projektima koji se bave pitanjima socijalističkog nasleđa i kapitalističke ekonomije. Ilić i Đorđev su sarađivali na nizu umetničkih i istraživačkih projekata i među osnivačima su TkH – Teorija koja hoda (2001 – 2017), umetničko-teorijske platforme. Ko-kustosi su sa Majom Mirković srpske izložbe Radovi na sceni, na Praškom kvadrijenalu dizajna scenskog prostora 2019.



Mirjana Dragosavljević, istoričarka umetnosti, nezavisna kustoskinja, deluje pretežno u oblastima savremene vizuelne umetnosti, plesa i performansa. Osnivačica je Udruženja Stereovizija. Članica je kolektiva Stanica Servis za savremeni ples i Međunarodnog udruženja likovnih kritičara, Srbija – AICA. Trenutno radi kao koordinatorka Asocijacije Nezavisna kulturna scena Srbije.