Pretraga

Učesnici razgovora: Olja Ivanjicki, prof. dr. Jerko Denegri, istoričar umetnosti, Dušica Milanović, urednik feljtona lista "Politika", Dragica Vuković, moderator razgovora i urednik izdanja galerijeSlikarstvo Milana Popovića (1915-1969), nastajalo u vreme glavnih tokova naknadne (posleratne) moderne u Srbiji, od kojih je jedan, onaj tzv. apstraktne umetnosti, privlačio glavninu istorijskoumetničkih, umetničkokritičkih i teorijskih napora, pripada jednom od tih glavnih tokova evropske posleratne umetnosti, čiji su se predstavnici u svojim stvaralačkim istraživanjima dosledno držali modernističke figuracije. To što su ovi za svoga vremena privlačili manje pažnje moglo bi se, i to dobrim delom, objasniti lošim samorazumevanjem umetničke kritike i teorije umetnosti u jednoj kulturi koja je okretanjem, pretežnim i gotovo isključivim, tzv. glavnom toku moderne, pokazivala kompleks „male sredine“. Kulture koje nisu bolovale od takvog kompleksa, razume se, jednaku pažnju posvećivale su svim tokovima moderne, odavno razumevši da, prema jednom od osnovnih učenja teorije moderne, figurativno slikarstvo ne mora nužno biti izvan toka apstrakcije, kako je to, na primer, od početka dokazivano na primeru stvaralaštva Maksa Bekmana...

...Ikonografski sadržaj slikarstva Milana Popovića svoje izvore traži u antičkoj filozofiji, matematici i astronomiji, i to u onim njihovim saznanjima koja su svoj razgovetan uticaj pokazale u naukama, teologiji i umetnosti srednjovekovne Srbije...Iz recenzije prof. dr. Zorana Gavrića.