Oslanjajući se na dugu tradiciju slikarstva 20. veka, njegove predstavljačke problematike, kao i raznovrsne formalne dileme, Marković u svom radu odgovara na ove neizbežne teme u domenu savremenog slikarstva kroz različite strategije formalno-sadržinske dekonstrukcije slike kao umetničkog medija. Koristeći poznate predstave iz novije kulturne istorije, kao što su fotografije festivala Vudstok u Sjedinjenim Američkim Državama 1969. ili scene iz crtanog filma Tom i Džeri iz 40-ih i 50-ih godina prošlog veka, za vizuelne predloške svojih slika, on, kroz eksperimente sa slikarskim tehnikama kolaža, crteža i ulja na platnu, raspršuje i prevodi date predstave u repetativne kompozicije monumentalnog karaktera, ali bez predstavljačkih intencija. Fokus njegovog rada okrenut je ka ispitivanju ekspresivnog potencijala slikarstva u situacijama kada prepoznatljive vizuelne informacije bivaju svedene na fragmentarne formalne odjeke svojih nekadašnjih narativa, sa ciljem stvaranja novih slikarskih polja, koja, na granici između figurativnog i nepredstavljačkog, izazivaju beskonačne asocijacije u percepcijskom polju gledaoca.