"Nataša je uporedo sa održavanjem žestine izraza i napregnutosti obezbedila punu koherenciju u svojim portretnim serijama približavajući se sve više simboličnoj i apstrahovanoj, lakonski sadevenoj izražajnoj formi kao obrascu unutrašnje, tragalačke energičnosti, bez mnogo davanja duga i obola procedurama koje je u akademskom obrazovanju ponela. U pojedinim, simboličkim tvorevinama u studijama uskovitlanih linija glava, slično onakvim kakve su krasile kineske traktate u portretnim šemama, u nizovima poteza sa belim akcentima, portreti se okreću ka vrtložnim stanjima sa potezima bele boje u naslojavanjima elipsoidnih okvira kao što godovi na poprečnom preseku stabla svedoče o rastu i debljini organskog tkiva. Njen „portretni“ kolorizam ispunjen je slikarskom materijalnošću kao unutrašnja delatna energija, a ne zbir opažajnih refleksa na mirnoj površini, na suprotnoj obali onih mitologija koje su proishodile od Narcisa samog. U demonstracijama određenih sintetičkih procedura Nataša je zaokružila pune krugove takvih motivskih preokupacija."
Dušan Đokić, slikar i likovni kritičar