Povodom stogodišnjice rođenja Miloša Bajića (1915-1995), jednog od najznačajnijeg predstavnika visokog modernizma u srpskom posleratnom slikarstvu, porodica umetnika dala je inicijativu da se deo ovog plodnog stvaralaštva, sa delom kolekcije crteža, predstavi i u Prodajnoj galeriji „Beograd“. Autorka koncepcije izložbe Jelena Krivokapić, napravila je odabir od oko trideset crteža, nastalih uglavnom u periodu između 1966. do 1973. godine. Predstavljeni radovi na različite načine „korespondiraju“ sa idejnim i formalističkim dilemama vremena u kome nastaju, na razmeđi enformela, tašizma i slikarstva akcije.
Miloš Bajić svoje umetničko obrazovanje započinje pred izbijanje II svetskog rata učeći slikarstvo kod P. Dobrovića i na Umetničkoj školi u Beogradu kod Bete Vukanović. Po izbijanju rata u Jugoslaviji stupio je u Valjevski partizanski odred, a 1942. uhapšen je i sproveden u logor na Banjici, potom 1944. deportovan u konc-logor Mathauzen. U zarobljeništvu, u formi crteža, tajno beleži scene iz života zarobljenika. Nakon oslobođenja nastavlja studije na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu kod M.Milunovića, I.Tabakovića, N.Gvozdenovića i M.Čelebonovića, gde je nakon završetka studija radio kao asistent, a potom i kao profesor. Bio je član umetničke grupe Samostalni i Decembarske grupe. Dobitnih je brojnih nagrada i društvenih priznanja, a njegova dela nalaze se u kolekcijama svih najznačajnijih muzejskih institucija u Srbiji i regionu.
Kao u slučaju većine slikarevih savremenika, ceo Bajićev opus, nastajao u vremenu duboke egzistencijalističke krize individue i etičkog sunovrata celog čovečanstva posle II svetskog rata – pokušava da postavi nekoliko osnovnih pitanja. U prvom redu onih koji se tiču etičke prirode same umetnosti, tradicije pozadinskih mitova njenog nastanka, promene ,,prirode” same slike, prostora koji ona opisuje i uloge posmatrača u njemu, kao i pitanje njegove primarne vitalnosti u eri preovlađujućih egzistencijalističkih aporija i filozofije apsurda.
Slučajno ili ne, Bajićevi crteži koji smo odabrali za ovu priliku, nastali su mahom u jedinstvenom periodu od 1966. do 1973, tehnikom crnog tuša, lavirajućeg tuša na papiru i ređe bajca, i koje, iako pripadaju različito imenovanim tematskim ciklusima : Unošenje kružnih oblika, Prejaki akordi, Traženje ritmova, Šikare, Strah, Parovi i Aktovi – demonstriraju potpuno različite figure apstrakcije. Iako se ovde radi o mediju crteža, oni su svi okrenuti istraživanju slike-tela, mestu ove jedinstvene egzistencijalističke zapitanosti i svojevrsne ,,slikarske” egzegeze središta, koja nas svaka, bez ostatka, vredno, erudistski ili provokativno vodi kroz celu istoriju slikarstva, ali i sudbinu svakog pojedinačnog ljudskog iskustva njenog tvorca.
Jelena Krivokapić, istoričar umetnosti (iz predgovora kataloga)