Đorđe Stanojević (1974) diplomirao je i doktorirao na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu, na odseku za slikarstvo. Danas je predavač na Akademiji za umetnost i konzervaciju SPC i Fakultetu pejzažne arhitekture Univerziteta u Beogradu. Umetnik je osnivač i umetnički direktor „Nature & Art“, projekta rezidencijalnih programa i predavanja posvećenih fenomenima odnosa između prirode i kulture, land art i site specific intervencijama u prostoru.
Osnovna tema njegove umetnosti je zemlja – kao teritorija, kao deo istorije, ali i energetski prostor. Reč je o angažovanom pristupu koji povezuje umetnost sa mnogim filozofskim i etičkim pitanjima
Đorđe Stanojević je specifičan umetnik na srpskoj likovnoj sceni koji kao medijum za stvaranje koristi materijale iz prirode- zemlju, pruće, kreč, jod, stvarajući radove koji se formiraju putem dejstva sunca, vetra, snega…Posmatranjem njihovog nastanka, on usmerava sile prirode I harmonizuje ih u umetničkom delu. Time nastaju dela otvorenih struktura, usmerenih ka posmatraču.
Izložba je zamišljena kao jedinstvena ambijentalna celina, sačinjena od slika velikog formata i monumentalnih objekata. Konceptualno definiše pojam “ergonomije”, kao životnog obličja zemlje. Onog obličja od koga smo svi napravljeni i čiji životni impuls nosimo.
U svom predgovoru za katalog, kustos izložbe Stevan Vuković kaže:
”Mi se usavršavamo na taj način što nam se stvari dešavaju, a ne tako što ih mi činimo” – to su bile reči Džona Kejdža, kojima je opisivao kako je svoje kompozicije pisao na način koji u njih uvodi zvukove iz okruženja; sve one slučajne zvuke koji partiturom nisu bili ni predviđeni ni određeni. Kada svoje slike ostavlja dejstvu vetra, kiše i snega, zracima sunca i prašini koja na njih biva nanesena vetrom, kao i drugim slučajnim uticajima iz okoline, Stanojević sledi sličnu logiku, i to čini da bi u pokret stavio široki spektar međudejstava i procesa koji rezultuju nečim neočekivanim. Šta god da je postigao tokom neke od slikarskih seansi postajalo je podložno izmeni putem uticaja atmosferskih i drugih nepredvidivih okolnosti, koje su delovale na sliku u intervalu između tih seansi. Razlika spram Kejdža, kao i Fluksus tradicije tu leži u činjenici da su za Stanojevića ovo bili samo koraci u procesu stvaranja potpuno integralnog dela.
Moramo da se pozabavimo i prirodom umetnika, njegovim negativnim odnosom spram korporativne kulture, kreativnih i kulturnih industrija, kao i njegovom borbom protiv stereotipnih modela rada u polju umetnosti i kulture. “Kako da izbegnemo bavljenje umetnošću u maniru nametanja forme sadržaju za koga se pretpostavlja da je inertan i pasivan?” – to bi, verovatno, bilo glavno pitanje u tom smislu. Da bi odgovorio na njega, Stanojević se upustio u rad sa proizvodnim procesima pretehnoloških zajednica, sa tradicionalnim tehnikama umetnosti i zanata, kao i eksperimentalnim prosedeima razvijenih u okviru savremene vizualne umetnosti, sa ciljem da istraži odnose i međusobne zavisnosti između ljudi, njihovog okruženja i prirode. To ga je konačno dovelo i do toga da razvije specifičan heuristički istraživački pristup koji pretpostavlja radikalni pomak od standardnog antropocentričnog pogleda na svet, ali ne prema nekom biocentričnom, već fiziocentričnom.