Kršić je kompleksna stvaralačka pojava afirmisana u beogradskom, srpskom i ex/jugoslovenskom kulturnom prostoru druge polovine 20. veka, a u svom radu oslanja se na iskustvo i standarde klasičnih medija. U svojim novim grafikama i crtežima iz ateljea Kršić potvrđuje doslednost poetike svog dela koja se u višedecenijskom toku razvija u znaku inspirisanosti srednjoevropskim umetničkim modelima, neposredno se vezujući za literalne izvore, mahom književnu klasik.

Za Kršića je likovna interpretacija prilika za svojevrsni dijalog sa humanistima iz kulturne istorije ali i sa savremenicima-pesnicima. Isto tako,  crtež kao bazični medij zauzima značajan prostor u Kršićevom opusu bez obzira da li je samostna umetnička tvorevina ili priprema za grafički list.